Wielu z was przychodziło do mnie, prosząc o szczegółową relację z wydarzenie ostatnich dziesięciu lat. Zaczynam rozumieć, że wielu spoza Świętego Imperium nie całkiem rozumie, co działo się w obrębie naszych granic. Mimo, iż samo przypominanie o tragicznych wydarzeniach minionej dekady sprawia mi wiele cierpienia, wiem, że jest to konieczne, jeśli mamy doprowadzić do końca ten rozlew krwi. Może mi to zająć jednak trochę czasu. Tak wiele się wydarzyło w te dziesięć lat, zwłaszcza w dziesięć lat wojny.

Ale… czy moja opowieść będzie prawdziwa? Potwierdzenie byłoby aroganckie z mojej strony. Mogę jedynie opowiedzieć o wydarzeniach, które widziałem na własne oczy- moją prawdę. Zapytajcie kogokolwiek z radnych Seamusa Jelenia, a być może opowie znacznie inną historię.
 

843 RSS- Ostatni Lot Sokoła

 

Jeśli cesarzowa popełniła grzech, z pewnością była to pycha. Bardzo często rzeczy zaczynają rozpadać się właśnie wtedy, gdy sądzisz, że masz wszystko pod kontrolą. Niebezpieczeństwa nieuzasadnionej dumy będą powracającym tematem tej historii. Tak częstym, że za kilka wieków, historycy mogą nazwać tę wojnę „Wojną Dumy”.

Od czego by tu zacząć? Może od przepowiedni.

Na początku naszej ery, którą nasi uczeni nazwali „Erą Historyczną”, Ronan Wielki, Wysoki Król Klanu Sokoła, pokonał swych rywali i zmusił ich do uległości. Czas ludzkich klanów przeminął. Narodziło się imperium.

Mówi się, że w dniu koronacji Ronana, Siódmy Smok- Sar-Elam pojawił się osobiście przed cesarzem i przemówił głosem jednako starożytnym i ponadczasowym. „Cesarzu Sokole!” rzekł. „Twoja krew jest krwią ludzkości. Jak długo będzie płynąć, tak długo dzieci Ylatha będą żyć w dostatku”.

… Cóż, może nie użył dokładnie tych słów, ale przynajmniej wszyscy zgadzają się co do ich znaczenia: Tak długo jak trwać miał ród Sokoła, tak długo dzieci Ylatha – ludzie – miały wieść dostani żywot.

Ale oczywiście, słowa Sar-Elama uczyniły z rodu Sokoła cel. Demony z Sheogh w szczególności dokonały kilka prób przeciwko cesarzom Sokołom w ciągu historii.

 

W 564 RSS, Drugie Zaćmienie zaczerwieniło niebiosa Ashan, dwa lata wcześniej niż przewidywali Ślepi Bracia. Demoniczny Książe Nienawiści, Ahribban, który przez lata knuł plany rozszerzenia niezgody i wrogości wewnątrz Imperium, osobiście dowodził oblężeniem stolicy imperium, Falcon’s Reach. Cesarz Liam Sokół zginął w bitwie, podczas gdy demoniczni kultyści pod wodzą zdrajczyni Jezebeth polowali na jego następców.

Na szczęście, książę Gryfów – Anton – zdołał zgładzić Jezebeth i uratować jedynego pozostałego przy życiu członka rodu Liama: jego siostrzenicę Gwendolyn. Gdy księżniczka była bezpieczna, wojska imperialne połączyły siły by uwolnić Falcon’s Reach i zniszczyć Ahribbana.

I tak piekielne plany zostały pokrzyżowane, a krew Sokołów nadal płynęła.

Kiedy miało nadejść Czwarte Zaćmienie, cesarzowa Maeve była gotowa. Ślepi Bracia udoskonalili swą sztukę i tym razem ich przewidywania były całkowicie dokładne. Zaćmienie rozpoczęło się dokładnie w momencie, który przewidzieli, a kiedy demony rozprzestrzeniły się na ziemiach Świętego Imperium, Rycerze Światłości byli tam, witając ich z uświęconą stalą w swych dłoniach.
 
Wszystko było pod kontrolą.

Cesarzowa Maeve nie doceniła jednak obecnego władcy Sheogh, którego zwą  Demonicznym Suwerenem (Kha-Beleth – przyp. tłumacza). Podczas gdy demony zostały rozgromione na polach bitewnych, grupa zabójców przeniknęła za mury Falcon’s Reach. Dowodził nimi nie kto inny jak Jezebeth, której w Sheogh zaoferowano (lub przeklęto, w zależności od punktu widzenia) drugie życie jako sukkub.

Jezebeth była zdeterminowana za wszelką cenę dokończyć to, co zaczęła cztery wieki wcześniej. Sukkub i jej demony wzięły szturmem salę tronową Maeve, zabiły cesarzową i zgładziły całą jej rodzinę. Następnie spalili doszczętnie Falcon’s Reach, by mieć pewność, że żaden z następców Sokoła nie przeżyje.

Czwarte Zaćmienie zakończyło się porażką demonów… i ich największym zwycięstwem.
 

 

Krew za Krew

Jednakże, świat ludzi nie spieszył się ku końcowi. Dla uczonych, oznaczało to dwie rzeczy.

Sceptycy uważali, że proroctwo Sar-Elama mogło być błędne lub przynajmniej źle zinterpretowane. To się zdarza co chwilę, po prostu nie powinieneś nigdy ufać ani komuś, kto twierdzi, że posiadł jedną i jedyną prawdę, ani komuś, kto uważa, że tylko jego interpretacja jest właściwa.

Wierzący, z drugiej strony, uważali, że syn Maeve, Brendan, w jakiś sposób przeżył masakrę w Falcon’s Reach. Jakkolwiek nieprawdopodobnie by to nie brzmiało, wielu w Imperium chciało w to uwierzyć. Kościół Światła ogłosił rok żałoby; jeśli Brendan zostałby znaleziony w ciągu tego czasu, miał odziedziczyć tron. Jeśli nie zostanie odnaleziony, wtedy uzna się go za zmarłego, a nowy cesarz zostanie wybrany pośród książąt imperium.

Czas ten poświęcono na wytępienie resztek demonicznych maruderów. Wśród nich była sama Jezebeth. To właśnie Iwan Gryf, prowadzący kompanię gryfich jeźdźców, zlokalizował i przyparł ją do muru. Sukkub próbował skryć się na widoku, w ruinach Castelrose, w starej cytadeli Świętej Inkwizycji.

Nie było tajemnicą, że Iwan i Maeve byli bardzo dobrymi przyjaciółmi. Nie ukazał jej zabójcy żadnej litości. Może znacie zainspirowaną tym spotkaniem ludową piosenkę? Chyba brzmiała tak:

 

Liryczna jakość tego fragmentu jest oczywiście wątpliwa, ale nie jest to najważniejsze. Ważnym jest to, o czym przyśpiewka nie wspomina: to, że Jezebeth miała ostatnią kartę przetargową, którą mogła zaoferować w nadziei na uratowanie swej skóry. Zdesperowana, zaoferowała informacje o chłopcu Brendanie. Iwan odpowiedział, że nigdy nie uwierzy w ani jedno słowo zabójcy, a zwłaszcza sukkuba. To właśnie wtedy odciął jej głowę jednym potężnym cięciem.

Śmierć Jezebeth zakończyła Czwarte Zaćmienie. Jednakże problemy Imperium dopiero się zaczęły…


Korekta: Hellscream