Witaj na polskim forum poświęconym sadze Heroes
of Might and Magic. Zarejestruj lub zaloguj się:

Pamiętaj:
0 Użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.
Strony: [1]    Do dołu Wyślij ten wątek Drukuj
Oceny Syla (Czytany 1593 razy)
Sylu
książe Szlezwiku, hrabia Esbjerg

*

Punkty uznania(?): 17
Offline Offline

Płeć: Mężczyzna
Wiadomości: 1 236


Doświadczenie jest najlepszym nauczycielem.

Zobacz profil
« : 02 Kwietnia 2016, 08:50:02 »
Moje oceny co do wszystkich prac konkursowych, oprócz Fasta. Jeśli określi się co do konkursu, to ją tutaj zamieszcze.


Belegor

Zwyczajnie nie robiłbym tego, gdyż poprawność językową uważam za coś drugorzędnego. Ale tutaj się nie da, bo ilość błędów jest przytłaczająca. Postanowiłem przedstawić kilka z nich.


Cytuj
Uroku krajobrazowi dodawały nieliczne, niewysokie drzewa o rozłożystych koronach, pełnych małych i ostro zakończonych liści.

Cytuj
lecz tym razem nie zwracały uwagę

Cytuj
Jedna z nich wyglądała jak hybryda człowieka z białym wilkiem. Miał na sobie średnią zbroję

Cytuj
Druga postać bardziej przypominała skrzyżowanie surykatki z fenkiem niż inteligentnej istoty, lecz ubrana była w mocne spodnie na szelkach i niebieski sweter

Cytuj
reszta ciała pokrywało coś pomiędzy piórem,

Cytuj
Posiadała ptasie skrzydła, jak i głowę z zębatym dziobem, na tym jednak kończyły się podobieństwa do ptaka, reszta ciała pokrywało coś pomiędzy piórem, a sierścią, na dodatek miał

Cytuj
o barwie futra od szarego po brązowy, do czarnego.

Cytuj
Byli wśród nich przypominających jaszczurze golemy Grokurowie

Cytuj
Miejscowa policja rządowa dawała radę z co bardziej agresywniejszymi mieszkańcami. 

Cytuj
obszarze to jednak nie dochodziło do konflikt.

Cytuj
Domy wyglądały jednakowo z dachami obłożonymi ceramiczną dachówką i z jednym kominem na końcu.

Cytuj
Mieszkania były murowane albo drewniane, czasem mieszane w zależności z jakim mieszkaniem sąsiadowało

Cytuj
Dziewczyna miała lekkie uzbrojenie na siebie

Cytuj
Salarianka spojrzał na rynhskijczyka pustym, ale wymownym wzrokiem nie znającym sprzeciwu. Śmiałek przełknął ślinę i odrzekł

Cytuj
Ujrzeli starego heksapoda, małą dwunożną krzyżówkę psa z wiewiórką w ubraniu, lecz najbardziej się skupili na wyrośniętym, białym rynhskijczyku w czerwonej zbroi.

Cytuj
Sytuacja wyglądała na patową, na dodatek dziadek jakby zasnął na stojąco, bowiem nic się nie odzywał, tylko stał jakby nigdy nic. Nagle lekko się uśmiechnął, jakby bawiła go ta sytuacja.

Cytuj
Jakiś biały i wielki kształt spadł wprost na strażników, szybko ich rozszarpując

Cytuj
Ten się zaświecił pokazując, bucząc przeciągle, potem na szkle pojawił się napis:

Cytuj
Dizzgit zrobiła jeszcze krok bliżej i wówczas cała sala się zaświeciła ukazując przejście do zamkniętej komnaty i ogromnego, brązowego smoka. 

Cytuj
Stosując logikę szła w kierunku


-------------------------------------------

Do tego dialogii się potwornie czyta, szczególnie w późniejszym etapie, gdy nagle zaczyna się coś dziać. Nic nie jest wyjaśniane, musiałem przynajmniej trzy razy czytać fragment z zabiciem wilkołaka, bo nagle pojawiają się jakieś postaci o różnych dziwnych nazwach, do tego jeszcze zakładasz, że znam albo pamiętam ich cechy zewnętrzne. Ktoś do kogoś podbija, nie wiadomo dlaczego, później wyłazi ten wilkołak. Chaos. Końcowa walka ze smokiem wyglądała podobnie, ale głównie z powodu licznej ilości błędów gramatycznych.

Jest dużo opisów, które zazwyczaj są zdaniami wielokrotnie złożonymi. No, a w takich przypadkach prawie zawsze pojawiają się jakieś dziwne konstrukcje składniowe, które całkowicie zaburzają swobodę czytania.

Koniec natomiast nie jest zły, aczkolwiek nie jest niczym kunsztownym. Jednak wydaje mi się, że błędem było, że cała ta treść została nam po prostu na koniec rzucana zwyczajnie na twarz.

Ocena: 4/10




J'bergo

Przez pierwsze minuty czytania tego opowiadania zdałem sobie sprawę, że autor może zaproponować podobną koncepcję, na jaką inny konkursowicz się odważył. Bałem się, jednak bardzo się cieszę, że ostatecznie miło się zawiodłem. Natomiast nie jestem zadowolony z faktu, że takie odczucie pobudziło we mnie opowiadanie tak naprawdę średnie pod względem fabuły wraz z wieloma jej elementami.

J'Bergo bardzo dobrze operuje językiem. Opisy są bardzo dobre, do tego jest to praca, która nie miała praktycznie żadnych błędów językowych. Nie można też niczego zarzucić stylistyce. Pod względem zapisu, interpunkcja jest poprawna, występuje natomiast powtarzające się błędy ortograficzne jak "słońce" czy "pułki".

Przez około połowę opowiadania opisywane są działania wojenne. Do samego wątku nie mam nic, bo jest on bardzo dobrze zrealizowany. Opisy batalistyczne, operowanie dynamiką (która czasem kuleje przez to, że w tym samym momencie próbujesz dokonywać rozbudowanych opisów, przez co akcja traci tę dynamikę), regularne przemyślenia głównego bohatera, które nie są w sumie niczym porywającym, a próba stworzenia nieudolnego poety z człowieka niezbyt wykształconego nawet tu działa, pomimo tego, że zapewne nie była zaplanowana. Mam natomiast zarzut do niewykorzystania tych dwudziestu stron w bardziej kreatywny sposób. Pełni on bowiem rolę pewnego rodzaju tła i tak naprawdę niewiele więcej można się tu doszukać. Pod koniec opowiadania Śmierć mówi, że proponuje grę w kości ludziom, którzy mieli barwne życie, życie przepełnione wyborami. Te dwadzieścia stron było świetnym momentem, by ukazać właśnie problem wyborów podczas wojny. Miałoby to przynajmniej jakąś spójność i dałoby się to wszystko przynajmniej trochę połączyć. I czułbym, że w scenach batalistycznych był większy sens. Bo po przeczytaniu odebrałem to tak, jakby w "Opowieściach z Narnii" przez pierwszą połowę był wątek z bombardowania Londynu.

Później zaczyna robić się trochę dziwnie. Autor przez następne strony bardzo dobrze operuje napięciem. Opisy, sytuacje i myśli bohatera generują nastrój tajemniczości. I właśnie to ratuje bardzo przeciętną historię z czarownicą, która wybudowała sobie swoje królestwo pod ziemią, do któego główny bohater dostał się przez dziurę w ziemi. Sama czarownica, strasząca swym wielkim towarzyszem też do mnie nie przemawia, wolałbym by była bardziej wyrafinowana. Do tego historia psa nie jest do końca wyjaśniona, podobnie jak motywacje tej czarownicy, bo tekst: "Wreszcie umarł mój brat, niedługo potem matka i mąż. Zdałam sobie wtedy sprawę z kruchości życia, a przede wszystkim zdałam sobie sprawę z tego, że nie chcę umierać" za bardzo mnie nie przekonuje. Udało się też wcisnąć tam nawet samą Śmierć. I zwracam waszą uwagę na słowo "wcisnąć". Moment gry w kości i rozmowa z przegranymi jest całkiem przyjemny, choć nie jest niczym wyszukanym, zresztą jak zresztą cała ta fabuła.

Wiele elementów w tym opowiadaniu po prostu nie jest spójnych z innymi jak i nie są do końca wyjaśnione. Jednak nie zrozumcie mnie źle, "El laberinto del diablo" nie ma złej fabuły, ma fabułę przeciętną, nie zawsze oferującą powiązanie poszczególnych wątków w logiczną całość. Warto jednak to dzieło przeczytać przez wzgląd na bogaty język, a co w związku z tym - umiejętność świetnego operowania nim.

Ocena 7/10

Niebieskooki Smok

Czytając "Oblężenie Sosnowej Twierdzy" moją dużą uwagę przyciąga stylistyka tego utworu. Niestety w negatywnym tego słowa znaczeniu. Okropnie się czyta utwór, w którym autor nie używa synonimów i w przeciągu dwóch zdań mamy kilkakrotnie powtórzone wyraz "zamek" czy inny. Jednak nie to jest najważniejsze. Wszelaka próba celowej stylizacji wychodzi tutaj fatalnie. Po prostu albo nie pasuje, albo czasem mam wrażenie, że  autor sobie z nas robi żarty lub mówiąc prosto chce być śmieszny. Na przykład, coś takiego

Cytuj
Jego zajebistość życzy sobie, by szczury z tej twierdzy – tu splunął ponownie – stawiły mu czoła

Należy też wspominać o drugim końcu medalu. O próbie stworzenia patetycznego nastroju, która zazwyczaj wychodzi okropnie. Towarzyszą zazwyczaj temu jakieś teksty ubrane w słabe metafory czy porównania. Nie wspominając już o tym.

Cytuj
Jak rzekłem wam w sali narad tako i rzeknę panu teraz: Jesteście jako jeźdźcy pośród burzy i chcę w ten sposób dać wam odrobinę nadziei na to, że tą burzę przetrwacie. Bo uważam nadzieję za najważniejszą cnotę. Niech pan dobrze tą cnotą rozporządza. Oby promienie słońca nad generałem nie zgasły – rzekł książę podając Czedrogowi rękę.

Czy o tym.

Cytuj
Nie mogąc przejść zawiłych labiryntów w korytarzach serc.

Serio, nawet jeśli jest to tekst piosenkarki, to jest on okropny i nie powinien tu się pojawić. Na początku rozdziału też, tym bardziej, że nie ma on w ogóle związku z tą częścią. Dopiero na końcu generał sobie rzuca ten tekst i poznajemy jakiś wspólny element przeszłości Bożydara i pani pułkownik.

Należy też wspomnieć o dziwnych metaforach, których dosłowna interpretacja mogłaby być raczej nieadekwatna do tego, co chciał autor przekazać.

Cytuj
Była już późna godzina i noc rozpostarła nad ziemią swój senny koc

Czasami także zdarza się zły dobór słownictwa do tego, co opisuje autor jak i do sytuacji. Tak jak tutaj.

Cytuj
idealista, filozof i zwyczajnie dobry człowiek uznał, że już dość podbojów i przelewania krwi i zakończył politykę ekspansywną swoich przodków.



Przechodząc jednak do sedna. Widać, że autor nie ma prawie w ogóle kunsztu pisarskiego albo po prostu wyobraźni. W tekście pojawia się tyle absurdalnych sytuacji, że ciężko przez nie przebrnąć za jednym razem. Oto parę fragmentów i moich komentarzy.

I.
Cytuj
Przepraszam generale Czedrog. Teraz widzę dlaczego na naszego przywódcę książę wybrał właśnie pana. Ja jestem zbyt kłótliwy i władczy. Pan częściej słucha, ja zaś częściej podnoszę głos. Starałem się też okłamać sam siebie, zdusić swe ambicje. Prawda jest jednak taka, że trochę panu zazdroszczę. Doceniam pana za to co pan powiedział i zaręczam, że pana nie zawiodę. Dziękuję za nominację generale Czedrog. 

Ten fragment jak i jego poziom pasuje doskonale do tego krótkiego filmu.

https://www.youtube.com/watch?v=VYsbIZclAY8

II. Fajny musi być burdel w tych wojskach, kiedy żołnierze podlegają wszystkim generałom jednocześnie.

III.
Cytuj
Poprzebierane za baby chłopy zaatakowały naszą armię. Złapany jeden z dziwolungów powiedział, że to dziender fortel.

Naprawdę, bez komentarza.

IV.
Cytuj
Piętnaście zielonoskórych nimf z łukami, trzydziestu zaprzyjaźnionych z wieśniakami bykotaurów - mieszkających w okolicznych lasach istot będących uchodźcami pochodzącymi z najniższej kasty dalekiego kraju Minotaurów, które uzbrojone były w świeżo wystrugane wielkie maczugi; pięciu bladych oślizgłych utopców.

Brakuje tylko sławnych KrówChucków, o których tyle mówiłeś.

V.
Cytuj
Ty na serio, czy sobie ze mnie żartujesz? 

W odpowiedzi na ostrzeżenie o powiadomieniu generała za to, że pułkownik okładała Bożydara. W sumie, czepia się, nie?

VI. Sytuacja po bójce wieśniaka z żołnierzem i jego złamaną ręką.

Cytuj
Wiesz co Bratek? Nic nie zrobim. Bo i on właściwie nic nie zrobił. Przecie ja jego dowódcom ani żadnym inszym zwierzchnykiem nie jestem, jeno prostym żołnierzem (choć co prawda weteranem), a jakeśmy rekrutami byli to też przecie nie raz się prało po gębie jak kto krzywo spojrzał tylko po kryjomu co by sierżant nie widzioł.
- No dobra, a jak wytłumaczymy twoją rękę?
- Ano powiem cyrulikowi, żem się przewrócił i na renkę upadłem.

Chwilę po tym...

Cytuj
Ładna przemowa panie Bogdanie. Przepraszam was za te swoje przezwiska. Dajcież renkę na zgodę.

Wstawiałem już ten film?

https://www.youtube.com/watch?v=VYsbIZclAY8


Do tego sam sposób opowiedzenia tego wszystkiego. Sam tytuł wskazuje, że jest to oblężenie jakiejś twierdzy, więc jasno wnioskowałem, że będą tam dobre i rozbudowane sceny batalistyczne. O, ja głupi. Przez ponad połowę jest przygotowywanie się do oblężenia, co urozmaicają nieciekawe wątki i nikomu niepotrzebne takie jak generała i pułkownik czy tych dwóch żołnierzy, w których jeden jest homofobem. Jednak, gdy już miało dojść do pierwszej bitwy, to co dostałem? Miłą informację, że bitwa zakończyła się zwycięstwem obrońców. W zamian za to autor wolał następnie ukazać spór dwóch generałów o jakieś błahostki. Później decydują się na odbicie jeńców z rąk wojsk królewskich. Nie ma znaczenia, że ilość nieprzyjaciół sięga kilkaset tysięcy żołnierzy. Jakaś tam walka jest, ale totalnie nie umiałbym sobie jej zobrazować, bo dla mnie te wojska rebeliantów powinny zostać zmiecione w drobny mak. I dlaczego do jasnej cholery, GIERMEK dowodzi siłami ofensywnymi w momencie, gdy hrabia jest nieobecny. To wszystko jest bez sensu i widać, że ktoś, kto to pisał, w ogóle nie wyobraził sobie, jak kuriozalne dzieło stworzył.

Krótko mówiąc, w tej książce kompletnie nic się nie dzieje! Te kilkadziesiąt stron to sztampowy i nudny tekst, przy którym zasypiasz. Gdyby chciało się do tego napisać streszczenia z jakimś konkretnym materiałem rzeczowym, to można by je napisać w 10 zdaniach, bo w większości w tym opowiadniu są same bzdury. Autor próbuje stworzyć jakieś ciekawe dialogi między bohaterami, ale wychodzi mu to tragicznie. Do tego wymyśla najgorsze możliwe scenariusze, co powoduje, że tytuł traci wiarygodność w moich oczach i tak naprawdę nie obchodzi mnie już, co tam się zdarzy.

Szkoda też, że ten element fantasy pełni tutaj rolę praktycznie marginalną. Dzieło nie ucierpiałoby, gdyby nie było bariery, magów, KrówChucków czy całego gaju dziwnych stworzeń u hrabiego. Zakończenie otwarte może nie jest złe, jednak ujawnienie imienia szpiega, który prawie w ogóle się nie pojawił było głupim zabiegiem. Można byłoby z generała Gorodmira zrobić zdrajcę, co przynajmniej byłoby malutkim plot twistem i sprawiłoby, że praca miałaby jakiś plus.


Błędów może tak dużo nie ma, ale same zdania są dziwne. Często wygląda, jakby były przetrawione przez niezbyt zdolny translator z jakiegoś innego języka. W sumie kilkadziesiąt błędów się pojawiło, ale szczerze naprawdę nie miałem siły ich kopiować już do mojego notatnika i robić opisów. Na uwagę zasługują tutaj liczne błędy ortograficzne. Czasem widać, że błędy są umyślne, użyte jako środek stylistyczny, ale zdarzają się teksty niestylizowane. W dobie słowników elektronicznych ciężko jest do tego dopuścić.

"Oblężenie Sosnowej Twierdzy" było moim testem wytrzymałości. Głównie poprzez martwe dialogii jak i stylistykę, która była po prostu źle skonstruowana. Na brak uznania zasługuje także mały zasób słownictwa, a w związku z nim jego dobór. Dodajmy do tego strasznie nudną i nieciekawą historię, przeplataną prywatnymi etapami bohaterów i otrzymujemy mieszankę, którą ciężko przełknąć.

Ocena: 3/10

Buber

Początkowe wrażenia z czytania tego opowiadania były dość złe, głównie z powodu licznych błędów przeróżnej maści. Poza typowi kwiatkami, pojawiają się też literówki, a szkoda, bo to świadczy o nierzetelności. Z czasem jednak tych błędów jest coraz mniej i coraz mniej... Chociaż może powodem jest to, że później robi się ciekawie. Jest to prosta historia o zakochanej parze i próbie podtrzymania ich miłości nawet pomimo sprzeczności z systemem aksjologicznym. I o zerwaniu tej więzi. Historia jest jak mówiłem prosta i powtarzalna, ale sposób jej opowiedzenia jest całkiem dobry. Dodatkowo te wiersze, które zaczynają mieć sens dopiero pod koniec utworu. Choć nie są one zdecydowanie niczym porywającym, to pod koniec  wracasz sobie do tego utworu na początku i ponownie go czytasz. Widać, że wiedziałeś, co chcesz przekazać, w jaki sposób, i ci się to udało ale z jednym zastrzeżeniem dotyczącym retrospekcji, o której powiem niżej.


Najbardziej jednak mnie boli brak opisów, ewentualnie jej bardzo mała ilość. Zawieszone miasto nie zostało dokładnie zobrazowane, ciężko doszukać się stylistyki tego miasta. Mnie, dzięki obecności mechanicznych lalek, skojarzyło się to z steampunkiem. Ale jest zdecydowanie za mało opisu kreacji świata. Ta retrospekcja na początku, też jest taka nijaka. Ni stąd ni zowąd, przenosimy się do wcześniejszych wydarzeń. Zresztą, tę retrospekcję wyraźnie widać, a wydaję mi się, że lepiej byłoby zrobić tak, by czytelnik nie domyślił się, że właśnie przeczytał koniec opowiadania. Oczywiście, to moje zdanie, bo i takie praktyki się stosuje, które mają wzbudzić w czytelniku zainteresowanie na temat tego, co BYŁO przyczyną takiego końca historii. Jednak tutaj niekoniecznie to pasuje.


Wracając jednak do kwestii stylistyczno - językowej. Interpunkcja jest poprawna. Boli natomiast składnia. Są to albo typowe błędy, albo niepotrzebna kwiecistość zdań. W jednym zdaniu pojawił się też rym, co nie jest pożądane.

Cytuj
Jubiler odwrócił lekko głowę w stronę młodzieńca,  przerywając polerowanie drogiego kamienia

Cytuj
Mężczyzna otworzy pięść i  po lakierowanej ladzie potoczył się z brzękiem pierścionek z różowego złota, z wtopionym ametystem. – Oddawaj ossy!

Cytuj
Odłożył pierścionek do szuflady z biżuterią do naprawy.

Cytuj
Rok tysiąc trzysta po Wygnaniu Licha

Cytuj
Dla innych z Rodzeństwa, że miłość taka, jaką mają do siebie Nasz Ojciec i Nasza Matka.

Cytuj
Goście weszli do pokoju, a gospodarz zaprosił gestem, by zajęli miejsce na kanapie.


Dodatkowa sprawa. Po co mieli powtarzać tę frazę? Nie była ona żadną przysięgą, niczym.

Cytuj
Niech wasza miłość kwitnie pod troskliwą opieką Naszej Matki i Naszego Ojca – podjęła Matka. – Aby po odejściu do Krainy Za Horyzontem powiedzieć: żyliśmy na wasz wzór. Powtórzcie.
-Aby po odejściu do Krainy Za Horyzontem powiedzieć: żyliśmy na wasz wzór – odpowiedzieli z uśmiechem, nie odrywając od siebie oczu.

Dodatkowo, tutaj chciałeś dać dwa wykrzykniki (jednak wyszło jeszcze gorzej). Nie radzę w żadnym dziele literackim dawać więcej niż jeden pytajnik lub wykrzyknik.

Cytuj
A wiesz, że mnie zawsze interesowała eubotanika!1

!!!!!!


"Przeklęty, zaginiony pierścionek" to jedna z najlepszych prac konkursowych. Jest to doskonały przykład, jak stworzyć krótkie opowiadanie i jak sprawić, by przeczytanie jego było w pełni satysfakcjonujące. I parę niedoróbek czy problemów opisowych nie może przyćmić ani zaburzyć odbioru tego opowiadania, z prostą, aczkolwiek dobrą, spójną i sensowną narracją.

Ocena: 8/10

bober

Bez jakiegoś wstępu, bo nie o formę tu chodzi. Śledztwo przeprowadzane przez policjantów jest żałosne. Zastanawiam się też, dlaczego zwykły posterunkowy prowadzi śledztwo. Nie sądzę, by zwykły tłumik był w stanie na tyle wyciszyć dźwięk pistoletu, by nikt go nie usłyszał. Rybak wyławiający ciało wędką i wiele wiele innych rzeczy. To wszystko jest bez sensu.

Przez 70% opowiadania prowadzone jest śledztwo bez najmniejszego elementu fantastycznego. Po przeczytaniu około 20 stron tekstu, który miał budować tajemniczość i napięcie, przedstawiana mi jest jakaś okropna historia o rzekomym połączeniu Ashan z innymi planetami. Tak, po prostu, nie z gruszki ni z pietruszki. Komisarz okazuje się być sławnym Duncunem, w którego może się przemieniać, serio? Później walka w pokoju z 3 metrowym demonem i dwoma cerberami, dobrze, że się jeszcze balista nie pojawiła.

Podsumowując, jest to niezwykle słabe połączenie naszego świata z Ashan. Nierzetelne, proste i niewiarygodne. Mało rzeczy jest wyjaśnionych. Ile w końcu było tych obrońców na każdej planecie? Po co Orlando szukał dusz Władców? Po co na końcu rozwiązał tę sakwę? Do tego autor popełnia błędy rzeczowe. Sar - Elam przecież nie stworzył Sheogh, a barierę, która nie pozwalała demonon przez nią przejść.

Jeszcze parę cytatów na koniec.

Cytuj
Na sześć planet wysłali sześciu  najlepszych, najodważnieszych i  rycerzy Imperium. Na najbardziej oddaloną, zwaną Ziemia

Ziemia, Mars, Jowisz, Saturn, Uran, Neptun, Pluton.

Czyli akcja ostatnich heroesów odgrywa się na Plutonie? Niby najdalszymi planetami jest Merkury i Wenus, ale sądzę, że tekst jest pisany z punktu widzenia mieszkańców Ashan, którzy jeszcze nie odkryli tych dwóch planet. Potwierdza to też fakt, że uważają Plutona za planetę, a przecież na Ziemi już od dawna jest on planetą karłowatą.


Jednak jest zgrzyt, bo układ Pluton - Charon jest układem podwójnie zsynchronizowanym. Pozycja i wędrówka satelity z płaszczyzny Plutona względem Słońca zmienia się niezwykle powoli. Potrzeba byłoby setek tysięcy lat, by obserwator patrzący ciągle z jednego punktu doczekał się spotkania płaszczyzny Charona ze Słońcem. A gdyby to się w końcu stało, takie zaćmienie powtarzałoby się co 6 dni (bo tyle trwa "obieg" Charona wokół Plutona) przez około 150000 tysięcy lat! Wyklucza to częstotliwość i długość zaćmień z Ashan.


Cytuj
Miał na sobie Zbroję Władcy Sheogh. 

1/4

Cytuj
Buty Wladcy Sheogh

2/4

Cytuj
i spodnie Władcy Sheogh

3/4

Cytuj
a głwie czerwono-złoty hełm z ośmioma rogami skierowanymi do góry i dwoma ‘’nibyoczami’’ na czole.

O żesz ***, nie ma skompletowanego setu. Słabiak.


------------

Opisy też są problem, na co zwróciłem uwagę zresztą cytatem wyżej. Wiele niepotrzebnych opisów. Np. na cholerę mi wiedzieć, do jakiego numeru szkoły chodziła ta dziewczyna, skoro ona i tak była postacią "do  zabicia"? Można znaleźć tutaj wiele takich "zapychaczy tekstu". No i oczywiście nie zapominajmy o nieszczęsnych opisach czarów, ekwipunku itd., którym jak Ptakuba celnie zauważył brakuje tylko liczbowych określeń. Natomiast czasem brakuje opisów w wazniejszych miejscach, które spokojnie mogłyby się pojawić zamiast tamtych. Na przykład, jaki serial lubiła ta dziewczyna? Niezbyt ważne, natomiast na pewno bardziej niż numer i patron jej szkoły. I przynajmniej moglibyśmy lepiej poznać tę postać, bo w większości ci ludzie to są kukły.

Język jest w miarę przyzwoity. Pojawia się niestety masa literówek i błędów spowodowane nie brakiem wiedzy językowej, a pośpiechem i nierzetelnością. Nie mogę też zrozumieć błędów ortograficznych w dobie, gdy mamy słowniki.

Cytuj
Matka była cały czas zapracowana, a ojciec zostawił je, gdy miał osiem lat.

Cytuj
Nie miała rodzeństwa, wiec godziny samotności w domu doprowadzały go do szału.

Cytuj
ochydną zupkę w proszku.

Cytuj
Wziął z tamtąd

Cytuj
gdy zmarł jego żona.

Cytuj
i cena jaką kazał płacić był proporcjonalna

Cytuj
NIe wachajac

Cytuj
Jej wzrok przyciągnął włączony w salonie i telewizor


Cytuj
Może pani wziąść torby do karetk



Jak widzimy, to jest dopiero początek, a jest mnóstwo takich błędzików, które komicznie wyglądają. Dodatkowo jest trochę błędów językowych popełnionych już z czystej niewiedzy.

Cytuj
Malowała, rysowała - czas przeszły. Czas, którego nie da się cofnąć.

Czas, który już nie wróci.

Cytuj
Owszem, obaj sporo zarabiają, ale i zarobki można porównać jak zarobki stacji benzynowej i właścicela koncernu paliwowego. 

Porównać z...

Cytuj
Komisarz dotarł z trudem do baru przeciskając się przez tańczący zamroczony używkami tłum.

Przecisnąwszy się przez...

Cytuj
z jego ręki wystrzeliła Starożytna Strzała przebijając gardło jednej z bestii na wylot. 

Starożytna strzała, wystrzeliwszy z jego ręki, przebija gardło jednej z bestii.


Było jeszcze tego trochę, ale nie ma sensu wszystkiego przywoływać.



Podsumowując, opowiadanie jest naprawdę słabe. Na początku, nawet pomimo przeciętnego wątku ze śledztwem, spodziewałem się czegoś lepszego i bardziej oryginalnego. Niestety, prawie przy końcu opowiadania narrator zaczyna nam mówić o Ashan i jego powiązaniu z naszym światem. Szkoda tylko, że tak długo skrywał to przed czytelnikami - szkoda, bo mógł to powiedzieć na początku, a na pewno nikt by tego nie przeczytał.


Ocena: 3/10


Asha

Zaczynam czytać. Zatrzymuję się po 5 wyrazie. Akademia Cesarska w Srebrnych Miastach? Ok, może powinniśmy dać większą swobodę, ale Srebrne Miasta nigdy nie były cesarstwem. Podstawowych założeń trzeba się trzymać, jeśli tworzysz w nieswoim uniwersum. Czytam dalej i zaraz pojawia się informacji o alkoholu, którego spożywanie przed 19 rokiem życia rzekomo jest zakazane. No, już widzę młodego krasnoluda, który stroni od browaru w karczmie.

W początkowej fazie stylistyka i poprawność językowa jest na poprawnym poziomie (trochę błędów stylistycznych).

Cytuj
Cichcem opuścił pałac, niestrzeżony o tej godzinie.

Cytuj
Mijał nędzne laboratoria alchemiczne, nie dostrzegając własnego odbicia w ich brudnych szybach. Omijał większe kałuże. Ludzie mijali go w milczeniu, od czasu do czasu zerkając tylko na jego szatę

Nie umiem sobie także wyobrazić tego.

Cytuj
o już stawiało je pod akapitem opatrzonym nagłówkiem ZAKAZY na surowym regulaminie Akademii Cesarskiej.


Całkiem dobrze wychodzą też opisy, tylko mam wrażenie, że niektóre są całkowicie niepotrzebne. Jakby chociaż ten o ostatnim najeździe Władców Śmierci.


Cytuj
Zwolnił tylko przed majestatycznymi wieżyczkami starej, niszczejącej już al-safirańskiej Gildii Magów, która ucierpiała podczas ostatniego najazdu Władców Śmierci

Czy to. Chociaż to już bardziej podchodzi pod błąd gramatyczny.

Cytuj
Karczma była zaskakująco duża, dokładnie wyszorowano jej ściany i okna, w których tliły się magiczne światełka.

Później Zehir wchodzi na imprezę i zaczyna gadać z jakimś nowicjuszem. Biadolą totalnie od rzeczy i nie rozumiem celu tej konwersacji. Młody mag mówi coś o jakimś proroku i tajemnej bibliotece. Nikt nie wie, o co chodzi, ale nieważne. Tak naprawdę można byłoby to wyciąć i tekst by na niczym nie stracił, no może poza informacją o skłonnościach Zehira.

Następnie zaczyna się jakaś akcja. Niby próbowałaś wprowadzić dynamikę, ale totalnie to nie wyszło. Nie "czuje" się akcji. Nie umiesz tworzyć dynamiki, popełniasz przy tym olbrzymią liczbę błędów. Nie używaj imiesłowów, jeśli nie znasz ich przeznaczenia. Imiesłowy współczesne są stosowane do wyrażania dwóch czynności dziejących się w tym samym czasie, a nie następstw zdarzeń tak jak ty zrobiłaś. Do tego jest ich za dużo. W każdym zdaniu są wstawiane. Postaraj się o większą różnorodność, gdyż imiesłowy można zastąpić czasownikami, tworząc na przykład zdania podrzędne okolicznikowe.

Cytuj
W ostatniej chwili uchylił się przed nadlatującą szklanką, która rozbiła się o ścianę za nim, brudząc ją czerwonym jak krew winem.

Cytuj
Anael odepchnął go gniewnie i sięgnął po swoją różdżkę, tworząc własną barierę magiczną.

Cytuj
Nie zdążyli się obronić, jeden runął na ziemię razem z krzesłem.

Cytuj
Po pomieszczeniu rozniosły się pomruki aprobaty, ku dziewczynie poleciały czerwone promienie z różdżek przyjaciół jej chłopaka, parząc jej twarz i zmuszając do puszczenia rękawa Bergila.

Cytuj
Naczynie stłukło się o osłonę, niszcząc także ją samą, a pyłek rozdrobnionych odłamków szkła zasypał ich szaty i włosy.

Sądzę, że lepiej byłoby skrócić zdania, co wprowadziłoby dynamikę, a także zastosować więcej przysłówków dynamizujących akcję.

Rozróba się kończy. Dalej ciężko mi sobie wyobrazić, że kłótnia jakiejś niedojrzałej pary spowodowała rozróbę większą niż w portowych karczmach. Krótka konwersacja między wyczerpanym po odpieraniu kieliszków Zehirem a jego kolegą. Zaraz po tym opowiadanie się kończy.

Na koniec zastanówmy się, po co Asha pisała to opowiadanie i jaki był główny jego wątek. Praktyki zabaw młodych nowicjuszy? Raczej nie, nic prawie o tym nie jest wspomniane. Ta bijatyka? Może po prostu krótki epizod z życia Zehira? No, w porządku, ale tę historię można o kant dupy rozbić i to opowiadanie jest takie nijakie, nie mówi o niczym konkretnym. O taka losowa historia z pamiętnika, która jest o niczym.

Ocena: 3/10

Cahan

Najbardziej muszę się doczepić do kreacji bohaterów. Oczywiście w czymś, co przypomina po prostu intro, ciężko mówić coś o nich, a raczej o niej – bo jedynym bohaterem, o którym można coś powiedzieć jest główna bohaterka. No i jest jeszcze ten jej kochanek czy jak go nazwać?

Bohaterka jest wysoką kapłanką, wydaje się być osobą bardzo religijną, oddaną swej bogini i bogu. A ydaje się jednak, że nie podchodzi zbytnio uroczyście do całego wydarzenia religijnego, które ma tam miejsce. Traktuje chłopów z góry, lekceważy ich. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że chce się po prostu nażreć jak zwykły typowy lewak, a całą ceremonię ma gdzieś. Dalej, pojawia się wątek z tym mężczyzną, który już od razu wydaje się strasznie sztampowy, nawet pomimo tego, że nie jest rozwinięty. Podsumowując, czuję, jakby ta główna bohaterka była postacią bardzo nieautentyczną i niewiarygodną, a to – autentyzm przedstawionej historii i postaci jest jednym z najważniejszych elementów narracji. Historia tak samo jest dość powtarzalna i do przewidzenia. Przecież to jest oczywiste, że całe to spotkanie skończy się rzezią.

Do tego szkoda, że jest to po prostu zwykły prolog. Wolałbym opowiadanie dłuższe o dwie strony, ale przynajmniej o zamkniętej kompozycji.

Co do zastrzeżeń językowych. Stylistyka stoi na zadowalającym poziomie, jest parę kwiatków. Z gramatyką jest trochę gorzej, ale nie ma nic do zarzucenia. Tutaj, takie większy błędy, które udało mi się wyłapać.

Cytuj
Twarze spaliło im Słońce, a praca na roli zaowocowała zgarbionymi plecami i szerokimi ramionami

Cytuj
W nocy nie można było stąd dostrzec małych, żółtych prostokącików, ale za dnia kapłanka dość często podziwiała ten widok.

Cytuj
Snopki i Jarząbki wciąż zwlekały. Isleen nie wiedziała na co

Cytuj
Jeśli nie pokona trasy dość szybko, to płomień będzie zbyt potężny by przez niego przejść bądź dopadną ją jeźdźcy.

Cytuj
Wielokrotnie potykała się i upadała

Cytuj
Zagryzła język, wargi i policzki, by nie krzyczeć, kiedy czuła jak jej skóra poddawana jest torturom.


Czego można się spodziewać po pracy, który była pisana dzień przed terminem czy nawet w ten sam? Bohaterka kijowa, fabuła kijowa. Przejdą opisy a także warsztat językowy. Boję się tylko, co się stanie, gdy zostanie to zamienione w kucykowy fanfic.


Ocena: 5/10

matikun

"Słodki szkarłat" jest opowiadaniem, w którym autor zapomniał, o czym tak naprawdę opowiada. Bardzo duża część tego dzieła koncetruje się na głównym bohaterze jeszcze przed przemianą. Bardzo duża część została pochłonięta przez walkę. Natomiast najmniejsza część opowiada o samym wampirze i jego "pokucie". Dlaczego? Dlaczego nie ma prawie w ogóle tego, czego się dopuścił, jest tylko to wspomniane. Akcja po oblężeniu przeskakuje o kilka lat i narrator jedynie wspomina w jednym zdaniu, jakie okropieństwa bohater popełnił. Później Blarius uzupełnia to także jedynie paroma zdaniami. Jego życie jako wampira i próba oczyszczenia też zostały słabo pokazane. Nie wspominając już faktu, że ucina łby zwykłym złodziejom – to jest pokuta? Nie chciałbym tam żyć. Opowiadanie więc cierpi na poważny problem pod względem proporcji i to jest jego najgorsza wada. Nie wyeksponowałeś ciekawych wątków, natomiast skupiłeś się na opisie czegoś, co w założeniu miało być tylko tłem wydarzeń. Na przykład, według mnie poświęciłeś zbyt dużo czasu na opisy batalii, a zbyt mało na przemiany psychiczne, jakie to wydarzenie wywołało w głowie głównego bohatera.

Nic nie wiemy także o Blariusie. Pojawia się nagle w ostatnim fragmencie, totalnie wydawałoby mi się epizodyczna postać. Jego motywacje są nieznane.

Zakończenie jest także bardzo słabe i kompletnie nieprzemyślane. Jakoś tak mi się wydaję, że jest "na siłę" połączone z Blariusem. Tak samo jak jego dalsze losy zostały napisane tylko po to, by szybko zakończyć to opowiadanie. Zdecydowanie lepiej dało się zwieńczyć to wszystko bez mieszania tam Blariusa. Wątek z dochodzeniem, czyją sprawką było to zamieszanie, był bazą pod wiele innych i lepszych zakończeń.

"Przeklęty, zaginiony pierścionek" w przeciwieństwie do "Słodkiego szkarłatu" miał pomysł i dokładnie wiedział, jak go zrealizować, by osiągnąć najlepszy efekt. Tutaj pomysł jest, ale realizacji brak. No chyba, że powiesz mi, iż się mylę i wątek z wampirem i jego pokutą nie miał być tym głównym. Ale czy tak jest? Bo raczej nie uważałeś za najważniejsze przyczynę tego, jak stał się wampirem, zastosowałbyś bowiem wtedy inną konstrukcję i kolejność opowiadania.



Sprawnie natomiast wychodzą opisy. Czasami niestety zdarzają się niedoprecyzowania, szczególnie w tych dynamiczniejszych opisach, np. batalii, gdzie nagle zaczynasz mylić strony. Czy przekręcasz imię bohatera. Czasem opisy ąą też trochę chaotyczne. W każdym razie warsztat językowy jest sprawny i widać dobry dobór słownictwa, choć i tak nie zawsze. Na przykład kula "pijąca" krew.

Cytuj
Wielka ołowiana kula z zawrotną prędkością przewiercała się przez szeregi, pijąc krew zabitych przez siebie wojaków.

Czy bohater poruszający się kłusem zamiast koń.

Cytuj
Powolnym kłusem podążył z czworonogim kompanem w kierunku celu.

Albo głowa, która po odcięciu kołysze się na boki i spada na ziemię.

Cytuj
Niezbyt pośpiesznym cięciem oddzielił głowę od ciała, które kołysząc się na boki, w końcu padło na ziemię.

Czy w końcu fragment, w którym można się spierać, czy chodzi o drzewa czy korony.

Cytuj
Wysokie, rozłożyste drzewa, przysłaniały niebo swymi wielkimi koronami. Zdawały się stare i sędziwe, a mimo to były monumentalne i potężne.


Na koniec dodam jeszcze uwagę, która jest raczej czymś mniej ważnym. Nie rozumiem niektórych rozwiązań, które autor zastosował. Dlaczego dobrałeś tak dziwne imiona jak Julia, John i  Aminor. Głupio to brzmi. Dlaczego zwykły deszcz jest w stanie ugasić pożar miasta i ta licencja śpiewaka... serio?


Błędów językowych dużo nie było. Jeśli się pojawiały, to zazwyczaj potknięcia składniowe, często spowodowane błędnym używaniem imiesłowów przysłówkowych.


Cytuj
Klinga jego miecza poszybowała w górę rozdzielając go na dwie części, od grotu, aż po sam kraniec drewnianego promienia. 

Cytuj
powiedział sam do siebie i wgryzł się w korpus spijając z niego krew i rozszarpując go przy tym na kawałki.

Cytuj
Sunący po niebie obłok w końcu wybuchł, wyrzucając z siebie hektolitry brudnych kropel, które bezlitośnie zaczęły katować miejskie ulice.


Do tego głupie błędy interpunkcyjne przejawiające się stawianiem przecinków w miejsach, w których ich być nie powinno. Jest to gorsze od opuszczenia przecinka w miejscu na niego przeznaczonym.


"Słodki szkarłat" jest opowiadaniem, w którego fazie tworzenia coś poszło nie tak. Nie jest to w każdym razie opowiadanie złe. Niestety do dobrego też wiele mu brakuje głównie z powodu przeciętnej fabuły, dość słabego sposobu jej opowiedzenia jak i nienajlepszej konstrukcji. Opowiadanie ratują natomiast dobre opisy, niezłe posługiwanie się językiem i dobry zasób słownictwa.



Ocena: 5/10

Ptakuba

Mam wrażenie, że Ptakuba miał zbyt duże ambicje, ale w tym przypadku przerosły go. Ciężko doczepić się języka w jakiejkolwiek kwestii, gdyż jest on bezbłędny. Chyba jest to jedna z niewielu osób, która umie operować imiesłowami. Jednak problem jest w czymś innym. Wydaję mi się, że opowiadania ma potencjał, ale nie w formie, w jakiej Ptakuba je zrobił. Jego dzieło ma dużo wątków, wielu bohaterów, często wątki przeskakują między sobą. Nie wspominając o fabule, która jest dość zawiła. I często musiałem się zatrzymywać.

Tak, jak mówiłem, nie jest to problem, ale próba przedstawienia tego wszystkiego na kilkunastu stronach wg mnie nie działa. Jest tutaj za dużo treści, a za mało miejsca. Zawiodłem się też trochę co do samej opowieści, która w prologu dawała mi nadzieję na lepsze rozwiązania. Ostatecznie z tym całym królem Jeremim rozwinęło się to tak sobie.

Opowiadanie ma właśnie ten jeden poważny problem - że jest zbyt zakręcone i wiele rzeczy ciężko poskładać do kupy, bo autor sam w tym nie pomaga.

Ocena: 6/10




« Ostatnia zmiana: 03 Kwietnia 2016, 14:38:42 wysłane przez Sylú » IP: Zapisane
Cytuj
Nigdy nie ogarniam czy Sylath żartuje, nie ogarnia, czy udaje, że żartuje, a tak naprawdę nie ogarnia. Albo udaje, że nie ogarnia, a żartuje.
- Unkown
Strony: [1]    Do góry Wyślij ten wątek Drukuj 
 





© 2003 - 2024 Tawerna.biz - Wszelkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie i publikowanie jakichkolwiek elementów znajdujących się w obrębie serwisu bez zgody autorów jest zabronione!
Heroes of Might and Magic i powiązane z nimi loga są zastrzeżonymi znakami handlowymi firmy Ubisoft Entertainment.
Grafiki i inne materiały pochodzące z serii gier Might & Magic są wyłączną własnością ich twórców i zostały użyte wyłącznie w celach informacyjnych.
Powered by SMF 2.0 RC1.2 | SMF © 2006–2009, Simple Machines LLC | Theme by jareQ
Strona wygenerowana w 0.067 sekund z 22 zapytaniami.
                              Do góry