Witaj na polskim forum poświęconym sadze Heroes
of Might and Magic. Zarejestruj lub zaloguj się:

Pamiętaj:
0 Użytkowników i 1 Gość przegląda ten wątek.
Strony: [1]    Do dołu Wyślij ten wątek Drukuj
Wyspa Św. Wiktorii (Czytany 4691 razy)
Fast
Mołdawski Bulbulator

*****

Punkty uznania(?): 12
Offline Offline

Wiadomości: 873


Zobacz profil
« : 16 Czerwca 2014, 22:12:48 »
Nie dam za wygraną, będę wrzucał jednostrzałowce dalej 8)
Enjoy 8)

J.F. Kennedy: ,,Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country”.
-  John F. Kennedy's Inaugural Address, January 20, 1961.

Dochodziła godzina 20:00, kiedy Jimmy wszedł do jednej ze swoich ulubionych chińskich restauracji na przedmieściach Bostonu. Nie był fanem chińszczyzny i mięsa podejrzanego pochodzenia, ale lubił tutaj jadać. Szansa na to, że spotka kogoś ze swoich znajomych w takim miejscu była nieporównywalnie mniejsza, niż w jakiejś knajpie, w centrum miasta. Poza tym robili tutaj nawet niezłą kawę. Chociaż... W sumie, to nie robili dobrej kawy, ale kelnerki, które ją podawały były na tyle ładne, że Jimmy był gotów wiele wybaczyć temu dziwnemu, kofeinowemu eliksirowi. Wypił kolejnego łyka i przewrócił stronę lokalnej gazety, natrafiając na kolejny artykuł o nowo wybranym prezydencie J.F. Kennedym. ,,Może jednak powinienem był głosować na Nixona…” – przemknęło mu przez myśl. Spojrzał na kolejny nagłówek: ,,Ask not what your country can do for you, ask what you can do for your country”.

-Pięknie powiedziane – mruknął na wpół ironicznie pod nosem, zastanawiając się co jeszcze może zrobić for my country.

Oderwał się na chwilę od lektury i rozejrzał dyskretnie po restauracji. Było pusto, nie licząc kilku motocyklistów (od razu ich poznał, po kurtkach z emblematem jednego z tutejszych pseudo-gangów) o dziwo, siedzących cicho w kącie i pijących tę chińską parodię piwa. Po chwili dostrzegł też nową kelnerkę, która najwyraźniej chwilę temu przyszła na nocną zmianę. Nie widział jej tutaj wcześniej. Średnia. Nie w jego typie. Trochę za szeroka w ramionach i za wąska w biodrach. Chociaż o delikatnych rysach twarzy.

-Podać coś jeszcze? – zapytała wysokim, lecz delikatnym głosem i zabrała pustą filiżankę po kawie ze stołu Jimmy’ego.

- Nie, dzięki – odparł szybko. O delikatnych rysach twarzy i nienachalnym uśmiechu… zmienił pierwotną ocenę. Ładna.

-Jimmy, staruszku! – z zamyślenia wyrwał go głos starego znajomego, który jakimś cudem odnalazł go na tym zadupiu. Scott Novak przekroczył właśnie próg restauracji i dziarskim krokiem zbliżał się do azylu Jimmy’ego, kiedy ten odprowadzał wzrokiem kelnerkę – Już myślałem, że cię dzisiaj nie znajdę! – mężczyźni wymienili uścisk dłoni. Jimmy gestem wskazał swojemu, dużo młodszemu kumplowi krzesło naprzeciw niego i podjął:

-Siadaj i opowiadaj. Znowu muszę ratować wasze dupska? – zmierzył swojego rozmówcę drwiącym spojrzeniem i uśmiechnął się lekko. Pomimo tego, że Jimmy odszedł z Agencji Pinkertona już dawno temu, to nie raz, nie dwa, jego pomoc okazywała się bezcenna. Ciężko powiedzieć dlaczego tak się działo, ale Jimmy miał po prostu cholerny talent. Nie był dobry, tylko najlepszy. Najpewniej wrodzony perfekcjonizm. Dobre geny po ojcu. Tak czy inaczej miał coś a’la szósty zmysł. Nawet z matematycznego punktu widzenia, wydawało się to uzasadnione. Ostatnimi czasy zaczynał szwankować mu nieco wzrok, więc zmysł do kryminalistyki należał mu się, jak psu buda. 

-Nie tym razem! – odparł podekscytowany młodziak i rzucił jakiś plik papierów na stolik.

-Nono. Znalazłeś mi robotę? Przecież wiesz, że nie narzekam ani na brak gotówki, ani na brak zajęć – tu zrobił krótką pauzę i spojrzał raz jeszcze na Scotta, któremu uśmiech za nic nie chciał zejść z twarzy – radzę sobie.

-Radzenie sobie jest do dupy! Obiecałem ci, że odwdzięczę się za pomoc w sprawie Shelby’ego i dotrzymam słowa! Spójrz na tę sprawę i posłuchaj mnie przez chwilę, a wszystko ci się rozjaśni.
Rzucił okiem na poszczególne dokumenty. Samobójstwo jakiegoś chorego psychicznie mężczyzny… wyspa na Atlantyku, niedaleko Corvo… przerzucił kilka kolejnych stron. Plany budowy ekskluzywnego kurortu na miejscu byłej placówki wojskowej i naukowo-badawczej… prace archeologiczne…

-W porządku. Chyba już łapie – tutaj jego rozmówcy zaświeciły się oczy - Wymieszałeś dokumentację z kilku różnych spraw, a efekt tak cię rozbawił, że postanowiłeś mnie o tym poinformować? Przyznaję. Niezłe. Niezłe Scott, ale popracuj jeszcze nad tym. Dorzuć coś weselszego - Scott zrobił kwaśną minę i spojrzał wściekle na Jimmy’ego, który odpowiedział mu złośliwym uśmieszkiem.

-Wiedziałem, że nie raczysz się dobrze wczytać w tę dokumentację. Słuchaj, w dużym skrócie, nasza agencja musi wysłać jakiegoś detektywa na wyspę, na Atlantyku, by zbadał sprawę samobójstwa jednego z tamtejszych pensjonariuszy. 

-A to nie jest aby zadanie federalnych?

-Tak, dlatego dadzą ci kogoś do pomocy. Najpewniej jakiegoś gnojka. Komu chciałoby się jechać na taki… wyspę.

-Na taki wypizdówek chciałeś powiedzieć?
Scott przewrócił oczami i kontynuował:

-Tak czy inaczej, dostaniesz znowu swoją legitkę, jakiegoś smarkacza pod opiekę, pojedziesz tam, stwierdzisz zgon, bo śmierć i et voilà! Wracasz, dopisują ci kolejną sprawę, a następnie złoży się wniosek o jakieś szczególne odznaczenie albo coś takiego.

-Najbardziej podoba mi się fragment - ,,wniosek o jakieś odznaczenie” i ,,albo coś takiego”. Dostanę medal z plastiku i wpiszę się do jakiejś ładnej książki? Po to mam się wlec na taki… wyspę? – tutaj najlepiej jak umiał naśladował głos Scotta.

-Masz się tam wlec, bo krewna zmarłego również niedawno zmarła, a przed śmiercią postarała się o to, by spora część jej spadku trafiła w ręce człowieka, który doprowadzi sprawę tego psychola do końca. Wiesz, sprowadzenie zwłok, godny pochówek, no i ustalenie przyczyny zgonu.

-W życiu nie słyszałem większego idiotyzmu – w tym miejscu uderzył pięścią w stół i wybuchł tak gromkim śmiechem, że nawet motocykliści siedzący w kącie restauracji spojrzeli się na niego jak na chorego psychicznie. Przynajmniej nie słyszeli co wywołało jego rozbawienie…

-Śmiej się! Ale założę się, że wielu z Agencji Pinkertona połasi się na łatwy zarobek. Pomyśl tak; jedziesz tam, siedzisz sobie dwa tygodnie albo krócej w zależności od potrzeb, bo fragment o kurorcie wakacyjnym również nie został wzięty z powietrza, czy jak wolisz z innej teczki, a potem wracasz z denatem, zakopujesz go i odbierasz honorarium. I gotowe! Proste jak drut!

-Jak drut! – powtórzył dalej rozbawiony Jimmy i z trudem powstrzymał się od kolejnego wybuchu śmiechu.

-Co cię tak bawi, Hollywood? – ,,Czyżby żarty się właśnie skończyły?” – przemknęło przez myśl Jimmy’emu. Kiedy Scott zaczynał mówić do niego per ,,Hollywood” znaczyło to, że był strasznie poirytowany. Tym niemniej Jimmy lubił ten pseudonim. Przypominał mu on o starych czasach, kiedy Jimmy ,,Hollywood” Havoc zamykał sprawę, za sprawą i to w bardzo spektakularnym stylu. Stąd ten alias. ,,Staruszek” wyprostował się i poważniejąc nieco, zaczął: 

-Wytłumacz mi tylko kto namówił tę obecnie-denatkę, na ten ruch. Ona była w ogóle świadoma tego co robi? Przecież to kompletny obłęd.

-Była. Znaczy prawie była – w tym miejscu Hollywood uniósł lekko prawą brew i założył ręce na piersi - Znaczy podesłaliśmy do niej kilka naszych papug i oni załatwili sprawę. Ale wszystko zgodnie z literą prawa!

-Ale niezgodnie z duchem prawa. Widzę, że u Pinkertona wszystko po staremu. Pasożytujecie na ludzkiej głupocie i dobrze wam to idzie.

-Głosowałeś na Kennedy’ego co? – odparł szybko Scott, najwyraźniej mocno wkurzony, że Hollywood nie docenił jego wyciągniętej dłoni.

-Nie, na Nixona – skłamał.
Przez krótki moment siedzieli w milczeniu. Jeden wpatrzony w leżącą na stole dokumentację, a drugi w kelnerkę, która znowu przemknęła koło ich stolika.

-Czyli co? Nie podejmiesz się tego? – Novak przymierzał się właśnie do zebrania rozrzuconych na stole papierów, kiedy Hollywood położył na nich rękę i z rozbrajającym uśmiechem dodał:

-Podejmę. Oczywiście, że podejmę. Co myślałeś? Że już zdziadziałem?
Młody mężczyzna zmierzył go badawczym spojrzeniem i widocznie ważył słowa, bowiem zrobił nienaturalną pauzę, zanim odpowiedział na wpół retoryczne pytanie swojego rozmówcy.

-Nie. Choć, boję się, co się stanie, kiedy faktycznie dopadnie cię jakaś starcza demencja albo – co gorsza… - zmięknie ci serce.

***

No i zmiękło mu serce. Uświadomił to sobie zaraz po wejściu do domu. Wziął tę sprawę nie dlatego, że chciał zarobić (chociaż chciał…), czy dlatego, że ciekaw był tego co znajduje się na tej wyspie… Najzwyczajniej w świecie chciał spełnić ostatnią wolę nieboszczki, której w sumie nie znał. Tym niemniej był prawie pewien, że gdyby ktokolwiek inny zajął się tą sprawą, na pewno nie postąpiłby szczególnie subtelnie. W protokół wpisałby, że gość popełnił samobójstwo z powodu depresji i załamania nerwowego, nawet gdyby patolog znalazł na ciele tego psychola kilkanaście ran kłutych.

-Eh… głupiś Hollywood, głupiś jak stąd do Londynu i to przez Los Angeles…

Rzucił teczkę z papierzyskami na komodę i zdjął buty, które były całe w błocie. Oczywiście, gdy tylko wyszedł z chińskiej restauracji, zaczął padać solidny deszcz. Powiesił swój ulubiony czarny płaszcz w szafie i zdjął stylowy kapelusz, który towarzyszył mu już od wielu lat. Następnie jeszcze raz upewnił się, że zamknął drzwi od swojego mieszkania, wziął otrzymaną dokumentację i udał się powolnym krokiem do salonu. Rzucił okiem na swoją biblioteczkę, jedyną rzecz, która napawała go dumą w tym mieszkaniu. Jego kuchnia była niechlujna, a łazienka zdecydowanie za mała. W sypialni nie wiedzieć czemu, zawsze było cholernie duszno. Tylko salon, wraz z znajdującą się w nim biblioteczką naprawdę mu się podobał. Standardowo Koran, Biblia i oddzielna Tora… Mitologia grecka, rzymska, chińska… Prawo rzymskie i historia prawa… Historia starożytna, powszechna historia Europy, historia Stanów Zjednoczonych, biografie słynnych polityków i prezydentów, w tym m.in. Lincolna i Jeffersona. Do tego również co nieco filozofii, socjologii i psychologii… No i potężny zbiór książek o II Wojnie Światowej, spadek po jego ojcu.

Rozłożył papiery od Scotta na biurku i wziął się za lekturę. Młodziak nie kłamał. Agencja Pinkertona faktycznie została namaszczona prawnie do wypełnienia ostatniej woli nieboszczki, Anny Mortimer, siostry Bena Mortimer - samobójcy. Jakim cudem agencja detektywistyczna mogła stać się egzekutorem testamentu? O ile Hollywood znał się na medycynie, to było to trochę dziwaczne. Tym niemniej nie miał dyplomu z prawa, bo musiał przerwać studia. Stwierdził, że marnuje swój czas i słusznie. Dyplom magistra historii i socjologii w sumie niewiele mu dały, bo był  tak mądry, jak i wprzódy! To co jednak wyniósł z zajęć z kryminalistyki mu zupełnie wystarczyło. Dalej rozwijał się samodzielnie, z dużo lepszym efektem od tych wszystkich studenciaków, którzy zakuwali swoje podręczniki i w zasadzie nie mieli do czynienia z praktyką. W przeciągu kilku lat Jimmy rozwiązał tyle spraw, że szybko jego sława zaczęła go wyprzedzać, a o ,,Hollywoodzie” słyszeli niemalże wszyscy ważniejsi gliniarze w Massachusetts. Dlatego też odesłano go na przymusowy urlop. U Pinkertona bycie sławnym i rozpoznawalnym nie należało do mile widzianych. Nie zmieniało to jednak faktu, że Havoc niejednokrotnie musiał pomagać swoim młodszym kolegom w trudniejszych sprawach. Potrafił myśleć jak przestępca i błyskawicznie łączyć fakty. Podobnie jak ojciec.
Ten był jednak jeszcze lepszy od niego.

W styczniu 1961 Ben Mortimer, u którego zdiagnozowano zaburzenia urojeniowe i syndrom jerozolimski, uciekł z zakładu zamkniętego na Wyspie Św. Wiktorii na Atlantyku. Przez kilka miesięcy musiał błąkać się po wyspie, aż w końcu odnaleziono go 16 lutego, kilka dni przed śmiercią Anny Mortimer. Chłopak najprawdopodobniej popełnił samobójstwo. Pochodził trochę po wyspie, poukrywał się, aż w końcu zdesperowany podciął sobie żyły i wykrwawił się. Odnalezione zwłoki pozostawały w dobrym stanie, więc patolodzy nie mieli problemu z określeniem czasu, jaki upłynął od zgonu ofiary. Trup pozostał na terytorium wyspy w tamtejszej kostnicy. Odpis aktu zgonu nie dotarł do Bostonu, za sprawą pomyłki jednego z dostawców.

Cóż… Scott miał chyba rację mówiąc, że to nie będzie szczególnie skomplikowana sprawa. Dużo ciekawiej zaś, prezentuje się sama historia wyspy. Jeszcze kilkadziesiąt lat temu, nikt tu nie słyszał o żadnej Św. Wiktorii. Za to roiło się tu od nazistów. Według informacji, które udało się zdobyć wywiadowcom Pinkertona przeprowadzali oni tutaj eksperymenty dotyczące tzw. Wunderwaffe. Czyli kolejny mit związany z II Wojną Światową... Istnieją nawet przesłanki, które przemawiają za tym, jakoby bliscy współpracownicy samego Führera  niejednokrotnie odwiedzali tę wyspę i pilnie monitorowali postępy w pracach nad... do końca nie wiadomo czym. Sytuacja uległa jednak radykalnej zmianie po zakończeniu II Wojny Światowej i przejęciu tej wyspy przez siły aliantów. Przegrana bitwa o Atlantyk i paniczny odwrót do Rzeszy spowodował, że większość niemieckiej aparatury unicestwiono. Tym niemniej to nie był koniec dziejowej roli, jaką ta mała wysepka miała odegrać na arenie międzynarodowej, bo już kilka miesięcy po podpisaniu aktu kapitulacji na pokładzie pancernika USS Missouri przez Japończyków, przeniesiono tu całą dokumentację projektu Manhattan. A! No i nieoficjalnie zaczęto posługiwać się nazwą: Wyspa Św. Wiktorii (bynajmniej nie na cześć świętej... raczej zwycięstwa jakie alianci odnieśli nad nazistami). Ponadto, to właśnie tutaj powstawało większość elementów pierwszej na świecie jednostki pływającej, napędzanej siłownią okrętową czerpiącą energię z przebiegającej w reaktorze atomowym reakcji łańcuchowej -  USS Nautilus (SSN-571). Niesamowite. Dziwne, że w dokumentacji nie ma nic o testach nuklearnych. Chociaż po bombardowaniu Hiroshimy i Nagasaki, Amerykanie chyba mieli już dość testów. Nie pozostało w takim razie nic innego, jak dalsze badania nad potęgą atomu…

Niemcy, Amerykanie… brakuje tylko komunistów i eksperymentów z Super Robotnikiem, który dokonałby wielkiej rewolucji komunistycznej o jakiej się marzy czerwonym od 1920 roku.

A za kilka lat chcą z tego zrobić luksusowy kurort, do którego mogliby przyjeżdżać bogaci dyplomaci, wraz z żonami i rozpieszczonymi bachorami. Mają rozmach! Co śmieszniejsze, obecnie znajduje się tam zamknięty zakład psychiatryczny i stanowisko archeologiczne. Brakuje tylko jakiegoś porządnego lunaparku i dajmy na to pola golfowego.

-Przecież to jest kompletny obłęd… - zapalił papierosa i zaciągnął się. Odłożył na moment dokumentację od Scotta i strząsnął popiół z papierosa do popielniczki. Jeszcze raz objął swoją biblioteczkę wzrokiem i zaczął zastanawiać się, czy lektura którejś z tych książek mogłaby okazać się przydatna, przed tą dziwaczną wyprawą. Obecnie znajduje się tam szpital psychiatryczny, więc najpewniej jest tam mnóstwo lekarzy. Nie znał się na medycynie, może odrobinę na psychologii… Ale też nie za bardzo. Łatwiej było mu ustalić modus operandi mordercy, niż wymyślać, dlaczego pacjent A myśli, że jest kaczką, a pacjent B Napoleonem i marzy mu się podbój Europy.

Wrócił do lektury.

Na terytorium lasu znajdującego się w południowej części wyspy odnaleziono ogromny posąg jakiegoś morskiego stworzenia. Albo wariacji na jego temat. W raportach nie ma jednak więcej szczegółów dot. tego co przedstawia ten monument. Nie ma tu jednak sensu szukać teorii spiskowych, bowiem wybudowany został on przez Niemców, w tylko im wiadomym celu, a alianci go po prostu nie dostrzegli i najpewniej dlatego nie zburzyli. Zachował się w bardzo dobrym stanie, a obecnie w jego pobliżu prowadzone są prace wykopaliskowe. Być może archeolodzy poszukują kolejnego podziemnego schronu, który mógł należeć do Niemców, a w którym to być może przechowywane są resztki ich aparatury. Z tego co tutaj jest napisane wynika, że na terytorium całej wyspy znajduje się mnóstwo podziemnych korytarzy (i byłych placówek badawczych), z czego większość odkryto w latach 1945-1957. Te, które się dało oczyszczono, choć niewielka część podziemnego kompleksu nadal pozostaje niedostępna i zasypana.

Wraz z kolejnymi akapitami raportów, wykazów i wszelkiej innej dokumentacji, wzrastała jego chęć na tę krótką wycieczkę. Szkoda, że staruszek gryzie ziemię – pomyślał i zamknął teczkę od Scotta - pewnie chętnie by się wybrał na tę wysepkę. Hollywood ponownie spojrzał na swój regał z książkami. Wiedział już, co zabierze ze sobą w podróż, a lista lektur wcale nie była krótka. No, ale ostatecznie nie jechał byle gdzie. Wyspa Św. Wiktorii zdawała się być miejscem szczególnym, skrywającym wiele sekretów.

A. No i jeszcze ten Ben Mortimer. Nim też trzeba będzie się zająć. No, ale nic nie będzie stało na przeszkodzie ku temu, by trochę pozwiedzać, zaraz po tym jak zakończy się wątek tego samobójcy. Może nie powinien się jakoś szczególnie zagłębić w tę sprawę, tylko zrobić  to co każdy, rozsądny detektyw zrobiłby w jego sytuacji. Pojechał, stwierdził zgon, podziękował i odebrał gażę… Pytanie jeszcze na ile gorliwego przydupasa z federalnych mu dadzą. Ale z tego co mówił Scott, wynikało że będzie to jakiś młodzik. W takim razie opcje są dwie. Albo nadgorliwy, albo cholernie leniwy.

Hollywood nie był pewien, która opcja jest gorsza. 

       



IP: Zapisane
J'Bergo

**

Punkty uznania(?): 0
Offline Offline

Płeć: Mężczyzna
Wiadomości: 196


Без счастья жизнь это мука

Zobacz profil
« Odpowiedz #1 : 18 Czerwca 2014, 00:12:19 »
Czuję, że mamy tu do czynienia z kryminałem, w dodatku moim pierwszym. J'Bergo liczy na krwawe opisy mordów i ciał bez cenzury. Całkiem przyjemnie się czyta. Pierwsze opowiadanie, jakie od dawna wchłonąłem.
Cytuj
Mają rozmach!
Znam to określenie z polskiego internetu, brakuje chyba słowa na "s".  ;>


IP: Zapisane
Klikanie w J'Bergo na SB nic nie da  ;>
Fast
Mołdawski Bulbulator

*****

Punkty uznania(?): 12
Offline Offline

Wiadomości: 873


Zobacz profil
« Odpowiedz #2 : 20 Czerwca 2014, 00:36:43 »
Korzystając z okazji, że między moim postem, a kolejnym partem jest czyiś post 8)
Krótsze, więc łatwiejsze do przeczytania. No i jest więcej dialogu niż opisu : D

E. Hemingway: It is a good thing to have a brave man as our President in times as tough as these are for our country and the world.

Jimmy ,,Hollywood” Havoc odpalił kolejnego papierosa i niechętnie wszedł na pokład statku, który miał dopłynąć do brzegu Wyspy Św. Wiktorii. Nie miał choroby morskiej. Przynajmniej tak mu się wydawało. Czekała go dość długa podróż, więc miał nadzieję, że zabije nudę, skupiając się na czytaniu książek i - od czasu do czasu - znęcaniu się nad swoimi płucami nikotynowym dymem. Lekarz już dawno temu mówił mu, że powinien rzucić, ale słyszał, że po zerwaniu z nałogiem bardzo szybko się tyje, więc Jimmy jakoś nie palił się zbytnio do zmiany nawyków. 
Noc wcześniej przestudiował wszystkie dostępne mu dokumenty, a zgromadzona wiedza sprawiała, że czuł się dziwnie spokojny, choć właśnie płynął na wyspę o dość złowieszczej historii, oddaloną od Bostonu o setki kilometrów. Wydało mu się to nawet dość zabawne. Irytował go jednak fakt, że niebawem przyjdzie mu poznać swojego pinczera obronno-zaczepnego, który będzie pewnie wiele osób zaczepiał, a później trzeba będzie go bronić. Taki obraz jego nowego partnera utkwił mu w głowie, po kolejnej rozmowie ze Scottem. Tak jak mówił przy okazji ich pierwszego spotkania... Młodzik, którego wysłano na wyspę, bo starym się nie chciało ruszać tyłków z miejsca. Cóż, było to całkiem logiczne. Chłopaki z Federalnego Biura nie mieli co liczyć na jakieś premie, z tej okazji, że płynęli na sam środek Atlantyku, więc postanowili się nie przemęczać. Swoją drogą Hollywood pewnie postąpiłby tak samo. On lubił głośne sprawy. Czasami ocierające się o kwestie polityczne. Lubił kiedy było o nim głośno… Może dlatego nie mógł zagrzać zbyt długo miejsca u Pinkertona. Tutaj zaś, był tylko spory kawał drogi do przebycia, tylko po to by spisać protokół. Niestety, śmierć Bena Mortimera była najwyraźniej do tego stopnia efektowna, że oddelegowano do tego federalnych. Ciekawe czy dowiem się czegoś nowego od tego Petera... – pomyślał Jimmy i wyrzucił wypalonego papierosa za burtę.

-Pan Havoc? – usłyszał za sobą głos na oko dwudziestoparoletniego mężczyzny. Obejrzał się i zobaczył przed sobą chłopaka, o którym opowiadał mu Novak. To na pewno on. Młodzik w czarnym garniturze, szarym prochowcu, noszący stylowy kapelusz. Tym niemniej, nie tak stylowy, jak ten, który miał na głowie Jimmy. Hollywood uśmiechnął się bardziej do swoich myśli niż do stojącego przed nim Petera.

-Zgadza się. Ty pewnie jesteś Peter Watts. Bez zbędnych wstępów, powiedz mi – wiesz coś, czego nie wiem?

-Obawiam się, że niewiele – odpowiedział szybko Peter, lecz Jimmy wyczuł w tym nutkę fałszu. Pinczer jest nieufny. Trudno. Trzeba będzie go ciągnąć za język. Swoją drogą, słabo ich chyba szkolą z mowy ciała i erystyki. A może to ja jestem taki dobry? Znowu się uśmiechnął sam do siebie.

-Powiedz mi tylko, dlaczego federalni muszą zajmować się sprawą samobójstwa jakiegoś chorego psychicznie wyspiarza? Podejrzewam, że nie pierwszy raz, któryś z tamtejszych pensjonariuszy dał w ten sposób wyraz swemu niezadowoleniu z jakości obsługi – uśmiechnął się krzywo. Peter zaśmiał się sztucznie i schował dłonie do kieszeni płaszcza.

-Fakt. To nie pierwsze samobójstwo. Od 1958 zabiło się tam sześciu pensjonariuszy. Ci również mieli swoje paranoje i omamy. Tym niemniej, zrobili to na terytorium zakładu – na ostatnie słowa Peter położył szczególny akcent – Tutaj jednak było inaczej. Wie pan jak wygląda proces degradacji ludzkiej psychiki?

-Obsesja zmienia się w paranoję, paranoja w psychozę. Stopniowe pogłębianie się zaburzeń doprowadza ostatecznie do kompletnego załamania. Czasem do targnięcia się na własne życie. Ale to i tak spore uproszczenie. W jednym przypadku będziemy mieli do czynienia z powolnymi zmianami, a w innym wystarczy silny szok by nieodwracalnie zwichnąć psychikę.
Nie mam jednak pojęcia jak było w przypadku Bena Mortimer. Na pewno nie była to nerwica natręctw. Ludzie nie popełniają samobójstwa ot tak. Targnięcie się na własne życie to wyraz ostatecznej desperacji. Trzeba być wrakiem człowieka by postąpić wbrew instynktowi przetrwania. W przyrodzie dwa najsilniejsze instynkty to instynkt zachowania życia i przekazania życia. Ominięcie ich jest czymś nie tylko nienaturalnym, ale wręcz patologicznym. Tym niemniej, jeżeli mówimy już pseudo-psychoanalizie, musimy wziąć pod uwagę szereg innych czynników. Dajmy na to, kwestia zachwiania struktury osobowości. W zależności od tego czy zostaje ona naruszona czy nie, inaczej definiujemy dany przypadek. No i natura samych urojeń lub rodzaj zaburzeń. Inaczej należy patrzeć na zaburzenia lękowe, fobie, zaburzenia adaptacyjne, zaburzenia dysocjacyjne, czy zaburzenia występujące pod postacią somatyczną… Zważywszy, że na tej wyspie jest wielu lekarzy psychiatrów, będziemy mogli z nimi dość długo debatować. Jednego jednak jestem pewien - wydmuchał dym z płuc - Pomimo tego, że ścieżek do obłędu jest wiele, to i tak na samym końcu jest to samo. Albo człowiek zmienia się w warzywo i sra pod siebie do końca życia, nie rozpoznając przy tym twarzy najbliższych, albo nagle odkrywa w sobie silny popęd Tanatosa i postanawia rozstać się z tym światem, umierając w przekonaniu, że jakiś dziwny robak zalęgł się wewnątrz jego mózgu i wije sobie tam przytulną norkę - na myśl o tym ostatnim Peter wzdrygnął się lekko. Po chwili zapytał:

-Pan studiował psychologię?

-Nie – odparł i zapalił kolejnego papierosa - Uzyskałeś dostęp do dokumentacji medycznej Bena Mortimera?

-Niestety nie - odparł z kamienną twarzą.

-Więc powiedz mi mój drogi Watsonie, jakie są twoje teorie? – Hollywood uśmiechnął się lekko i obejrzał za siebie.

Niebo było całkowicie zachmurzone, a morskie fale rozbijały się o dziób statku. Peter przez krótką chwilę wpatrywał się w horyzont, tak jakby szukał tam odpowiedzi na zadane mu przed chwilą pytanie. Jimmy chyba się co do niego pomylił. Watts nie wyglądał na jednego z tych narwanych gamoniów, którzy za wszelką cenę chcą się wykazać przed staruszkami. On chyba dobrze wiedział, że płynie na tę wyspę bardziej jako reprezentant federalnych i nie ma tam za wiele do roboty. Może nawet miał za złe starym, że go przydzielili do tej roboty? Ambitny, ale bez przerostu ambicji. Rzadko spotykane w szeregach FBI.

-Myślę, że póki co snucie jakichkolwiek teorii jest niewskazane. Niepokoi mnie tylko jedna rzecz.

-Jaka? – zapytał Jimmy i założył ręce na piersi.

-Sądziłem, że to panu została przekazana dokumentacja medyczna. Mi dostarczono wyłącznie krótki opis dziejów Wyspy Św. Wiktorii. Działa pan z ramienia Agencji Pinkertona, której to krewna Bena Mortimer powierzyła pełnomocnictwo przy egzekucji testamentu. Myślałem, że wraz z tym uzyska pan dostęp do tych materiałów, które nie trafiły w nasze ręce. Jakim cudem się to stało, do dzisiaj nie jestem w stanie pojąć. Ale jeżeli ani FBI nie ma pełnej dokumentacji sprawy, ani Agencja Pinkertona nie była w stanie ustalić niczego poza tym, co wiemy… Obawiam się, że czeka nas trochę papierkowej roboty. Jak to możliwe, że zewnętrzna placówka nie została objęta protektoratem jakiegoś większego organizmu administracyjnego znajdującego się na terytorium Massachusetts? Obiektywnie rzecz ujmując, ta wyspa nie jest w żaden sposób kontrolowana przez naszych urzędników i wymyka się jurysdykcji FBI, bo nie ma tam żadnego z naszych. Sprawdzałem to. Zresztą, gdyby ktoś tam był, to nie musiałbym płynąć na tę wyspę.

Jimmy wyrzucił kolejnego papierosa za burtę. W tym co mówił Peter ,,Watson” Watts faktycznie było coś niepokojącego. Wcześniej tego nie dostrzegał, a może raczej nie chciał dostrzec. Tym niemniej, cała ta wyspa, a raczej jej prawno-administracyjny charakter nie miał de facto racji bytu. Nigdy wcześniej o niej nie słyszał. Może to był ten mityczny, zapomniany po II Wojnie przez Boga, a co gorsza – przez Amerykanów – 51 stan…



« Ostatnia zmiana: 22 Czerwca 2014, 01:39:28 wysłane przez Fast » IP: Zapisane
Niebieskooki Smok

*

Punkty uznania(?): 7
Offline Offline

Płeć: Mężczyzna
Wiadomości: 114


Zobacz profil
« Odpowiedz #3 : 22 Lipca 2014, 22:12:32 »
Hej Fastu!
Czytałem na Sb, że coś tam pichciłeś.
Kaczkę z jabłkami, tak? Dobra wyszła?
Jeśli tak to podziel się przepisem  ;)...

EDIT

Kurczę znowu się pomyliłem... To nie była PW...
Skoro jednak już tu jestem to skomentuję  :).
No to tak...
Dawanie cytatów znanych ludzi przed każdą częścią to dobry pomysł.
Trochę mi się to kojarzy z cytatami z sagi Wiedźmina, gdzie Sapkowski umieszczał przed niektórymi rozdziałami obok cytatów postaci fikcyjnych, cytaty ludzi z krwi i kości.
Jestem ciekawy czy rzeczywiście masz zamiar pisać cały czas kryminał, czy może później to opowiadanie ewoluuje w horror lub będzie o niego ocierać?
Niemniej graty dla Ciebie. Nie przepadam za kryminałami ale to opowiadanie mnię zaciekawiło.
Na koniec fragmenty które wybitnie chyciły mnie za serce  ^_^:
Cytuj
Niemcy, Amerykanie… brakuje tylko komunistów i eksperymentów z Super Robotnikiem, który dokonałby wielkiej rewolucji komunistycznej o jakiej się marzy czerwonym od 1920 roku.
Cytuj
Czekała go dość długa podróż, więc miał nadzieję, że zabije nudę, skupiając się na czytaniu książek i - od czasu do czasu - znęcaniu się nad swoimi płucami nikotynowym dymem. Lekarz już dawno temu mówił mu, że powinien rzucić, ale słyszał, że po zerwaniu z nałogiem bardzo szybko się tyje, więc Jimmy jakoś nie palił się zbytnio do zmiany nawyków.
Każdy powód dobry by trwać w nałogu  :D.
Dobry fragment, taki życiowy.
Cytuj
-Powiedz mi tylko, dlaczego federalni muszą zajmować się sprawą samobójstwa jakiegoś chorego psychicznie wyspiarza? Podejrzewam, że nie pierwszy raz, któryś z tamtejszych pensjonariuszy dał w ten sposób wyraz swemu niezadowoleniu z jakości obsługi
:lol: czarny humor. I like it  8).
Cytuj
Całkiem przyjemnie się czyta. Pierwsze opowiadanie, jakie od dawna wchłonąłem.
Cytuj
Mają rozmach!
Znam to określenie z polskiego internetu, brakuje chyba słowa na "s".  ;>
Też sobie z tym skojarzyłem :P

Ogółem ciekawie się zapowiada.
Czekam na ciąg dalszy.
Powodzenia w pichceniu, tzn. w pisaniu  :)


IP: Zapisane
Hellscream
Orczilla

*

Punkty uznania(?): 4
Offline Offline

Wiadomości: 1 125


One, Two, Hellscream's coming for you...

Zobacz profil
« Odpowiedz #4 : 23 Września 2014, 17:52:14 »
Faście, zwołuję CIę jako feldmarszałka rotmistrza hetmana trollowych forpoczt Tawerny!

A komcia wstawię resztę jak przeczytam to dzieło. x]


IP: Zapisane
Fenir
Lupus Hellsus

*

Punkty uznania(?): 0
Offline Offline

Płeć: Mężczyzna
Wiadomości: 182


Zobacz profil
« Odpowiedz #5 : 25 Lutego 2015, 22:17:41 »
Jest git. Pisz dalej
BTW. Hells chyba potrzebuje okularów. Miał to przeczytać od 23 września 2014 roku.


IP: Zapisane
Strony: [1]    Do góry Wyślij ten wątek Drukuj 
 





© 2003 - 2024 Tawerna.biz - Wszelkie prawa zastrzeżone.
Kopiowanie i publikowanie jakichkolwiek elementów znajdujących się w obrębie serwisu bez zgody autorów jest zabronione!
Heroes of Might and Magic i powiązane z nimi loga są zastrzeżonymi znakami handlowymi firmy Ubisoft Entertainment.
Grafiki i inne materiały pochodzące z serii gier Might & Magic są wyłączną własnością ich twórców i zostały użyte wyłącznie w celach informacyjnych.
Powered by SMF 2.0 RC1.2 | SMF © 2006–2009, Simple Machines LLC | Theme by jareQ
Strona wygenerowana w 0.076 sekund z 22 zapytaniami.
                              Do góry