[Kisinto]

Witam, jak zapewne zauważycie jestem tutaj całkiem nową duszą. Wypadałoby więc się jakoś przywitać, najlepiej w taki sposób w jakim najlepiej potrafię, czyli wierszem

Witam wszystkich tu siedzących,
I ten wiersz już czytających.
Drodzy ludzie, elfy, krasnoludy,
Jam Kisinto pełen dumy.
Przygód rządnym bohaterem,
Więc nie mówcie, że jam zerem.
Wszedłem to Tawerny tej,
Wszystkim wam tu mówię hej!

To by było tyle tytułem miłego wstępu a jako, że samo przywitanie się to mało dodam jeszcze jakiś wiersz od siebie.

Jutro dla mnie,
To już inna twarz...
Uczę się mej roli, którą jest codzienność.
Scena...
Sceną jest mi czas,
To co kiedyś, co teraz i co przyjdzie.
Widzowie to rodzina, bliscy znajomi...
Przypadkowi ludzie.
Bo ja...
Czuję się jak aktor ze spalonego teatru.
Teatrem mym, jest życie...
Które pisze mi nowe role,
A w nich inna kreacja,
I inna twarz.
Raz to dramat,
Albo romans.
Raz to horror,
Lub komedia.
Dzisiaj los dał mi rolę w romansidle,
A Jutro?
Sam tego nie wiem.
Angaż dostaję w ostatniej chwili,
A roli uczę się na minutę przed spektaklem.
Bo ja to...
Aktor z życiowego teatru...

Mam nadzieję, że moje wiersze będą się podobać, jeśli nie, no cóż... Zawsze trzeba być otwartym na wszelką krytykę

[Laxx]

Wiersze mi się bardzo podobają

Pierwszy jest prosty i radosny, zato drugi zacna poezja

[Kisinto]

No dobrze... teraz coś innego. Wiersz który napisałem powstał w trakcie i właściwie na potrzeby jednego z moich horrorów, ostatecznie jednak nie ukazał się w opowiadaniu, ale wiersz został:


Widział mnie kruk.
Swoimi czarnymi oczami,
Zerkał na mnie.
Jego pióra jakby pochłaniały światło.
Ptak nocy, przepowiada nieszczęście.
Podszedł do mnie i wbił swój dziób w moją rękę.
Chciał żebym zwrócił na niego uwagę.
Zobaczyłem w jego oczach,
Jak w kryształowej kuli.
Przyszłość...
Byłaś tam ty i mój przyjaciel.
Chciałaś zrobić wszystko żeby był tylko twój.
Odebrałaś mu szczęście i zastąpiłaś fałszywymi słówkami.
Zabrałaś też miłość, dając w zamian imitację uczucia.
Wyczułaś zagrożenie w kobiecie, cieszącej się z życia.
Zabiłaś ją, wbiłaś czarny sztylet prosto w jej serce.
Odcięłaś jej rude włosy, i oszpeciłaś twarz.
Zrobiłaś to, bo byłaś zazdrosna i zakochana...
Nie ocaliłem jej, ale nie jest za późno żeby pomóc jemu.
Nie dopuszczę aby i on padł ofiarą twoich gierek,
Nie wciągniesz go w swoje zakłamania i urojenia.
Widzisz?
Tam obok ciebie stoję ja, z twoją bronią w ręku.
Jeśli ponownie kogoś zranisz twój czarny sztylet,
Na zawsze ugrzęźnie w twoim pustym, czarnym i wyschniętym sercu.

[Psychol55]

Nawet dobry wiersz ale powiem ,że mnie nie poruszył , jest to trochę nie typowy wiersz- bez rymów a ja takie lubię najbardziej   trzeba czytać powoli i ze zrozumieniem zresztą jak większość głębokich wierszy.
Ale to moje zdanie ja lubię wierszyki rymowane śmieszne ale to nie znaczy ,że nie rozumiem ich trści

[Gwynbleidd]

Wiersze nie wybitne, aczkolwiek bardzo przyjemnie się czyta. Proste w swej budowie i przesłaniu, nie trzeba się wielce wysilać, by zrozumieć sens. Całkiem niezły styl, oby tak dalej.

[Kisinto]

Każdy z nas miewa czasem doła... Mega... doła...

Upadłe Madonny idą przodem,
Niosą czarne sztandary,
Sypią czarne, wysuszone płatki róż.
Tuż za nimi idą dzieci potępione,
Być może za swoje uczynki,
Być może za to, że pozostawione zostały same sobie.
Niosą małe krzyżyki, a każdy z nich jest ich małym grzechem,
Śpiewają pieśni głosem który budzi przerażenie.
Teraz przed moimi oczami stoją żywe trupy,
Patrzę, przecież to moi przodkowie,
Przyszli po mnie, niosą trumnę.
Dalej podążają upadłe anioły,
Ich skrzydła bez piór, sama skóra,
Czarna, jakby wypalona, skrzydła nietoperza.
Trzymają w rękach miecze
Jakby chcieli ściąć mnie za moje winy.
I na końcu. . . Lucyfer. . .
Największy z całego konduktu,
Niesie na swoim ramieniu wielki krzyż,
Mój własny, krzyż grzechów. . .

Idąc za ciosem troszkę nowszy wiersz także z Madonnami...

Wracajcie! Wracajcie do mnie Czarne Madonny!
Upadłe pod ołtarzem, leżące pod krzyżem.
Płaczące, niepocieszone, zrezygnowane.
Wracajcie! Wracajcie do mnie Czarne Madonny!
Leżące pod stopami ludzi, upadłe ze stopni życia.
Blade, zamartwione, martwe.
Wracajcie! Wracajcie do mnie Upadłe Madonny!
Upadłe w swoich plugawych czynach, leżące w pustym grobie.
Duchy, zmory, zjawy.
Wracajcie! Wracajcie do mnie Upadłe Madonny!
Leżące bezwładnie, upadłe po wieki.
Damy, Panny, Kobiety.
Upadłe Madonny…

[Laxx]

Niech zgadnę, pierwszy wiersz o Madonnach symbolizuje pośmiertne wchodzenie duszy do piekła?
Piękny.

[Ireth]

Jak dla mnie za dużo tu symboliki i przepychu. Ja wyobrażam sobie piekło jak taka pustkę, a tutaj cała procesja idzie...oczywiście to tylko moje wyobrażenie, każdy ma pewnie inne. Ale Twoja twórczość zmusza nieco do refleksji, a takie jest główne przesłanie wierszy, więc za to plus.