[Gromadon]

Mój pierwszy wierszyk. Napiszcie, czy się Wam podoba, czy jest do bani. Chciałbym sprawdzić, czy się nadaję do pisania wierszy. Komentujcie!
Nic piękniejszego

1. Nie mam już nic
Stoję w deszczu
Czuję słony smak moich łez
Z głową uniesioną wysoko
Obserwuję szare niebo
Szare chmury łkające jak ja
Ulice toną w deszczu
I razem z nimi tonę ja
Ubranie przywiera do skóry
Całą sobą czuję zew natury
Oddycham głęboko, ciesząc się biciem swego serca
To wszystko, co dał mi Bóg:
Natłok myśli i jednoczesna pustka w głowie
Uśmiecham się, a na niebie pojawia się tęcza
Taka piękna, radosna jak wiatr
Choć kąciki jej ust skierowane są w dół
Co by było, gdyby spojrzeć na świat do góry nogami
Czy nadal byłoby tu tak pięknie?

Ref.: Bo nie ma nic piękniejszego
Od dnia teraźniejszego
Kiedy światła neonów nie rażą tak mocno
Kiedy jest czas, aby się zatrzymać
Ze zdziwieniem chłonąc świat
W swej samotności nie będąc samotnym
Czując ciepłe dotknięcie na swym ramieniu
Nieistniejącej ręki
I słysząc zdziwione: Hej!
Bo nie ma nic piękniejszego
Od tego naprawdę prawdziwego
I nie ma nic wspanialszego
Bo kiedy czuję dotyk na swoim ramieniu
I słyszę wesołe: Hej!
Znikają wszystkie problemy
Nic innego się nie liczy;
Samotność wsiąkła w cień
Kiedy z uśmiechem odpowiedziałem: Hej!

2. Ten niewidzialny byt wokół mnie
Podarował mi nadzieję
Deszcz mnie oczyścił
Rozbrykany wiatr okręcił mnie wkoło
Jak na karuzeli
Rozbryzgując kałuże w radosnym tańcu.
Śmiejąc się w głos jak dziecko
Zastanawiam się, kiedy ostatnio słyszałem swój śmiech
I nagle wszystko ucichło
Rozpoczęła się zabawa w chowanego
Szukając wiatru w polu i w lesie
Biegnę, lecz pierwszy raz bez konkretnego celu
Z radością i nie odczuwając zmęczenia
Lekko jak ptak
I chcę wzbić się w niebo
Wysoko
Niesiona na skrzydłach radości
Przepełniona szczęściem.

Ref.: Bo nie ma nic piękniejszego
Od dnia teraźniejszego
Kiedy światła neonów nie rażą tak mocno
Kiedy jest czas, aby się zatrzymać
Ze zdziwieniem chłonąc świat
W swej samotności nie będąc samotnym
Czując ciepłe dotknięcie na swym ramieniu
Nieistniejącej ręki
I słysząc zdziwione: Hej!
Bo nie ma nic piękniejszego
Od tego naprawdę prawdziwego
I nie ma nic wspanialszego
Bo kiedy czuję dotyk na swoim ramieniu
I słyszę wesołe: Hej!
Znikają wszystkie problemy
Nic innego się nie liczy;
Samotność wsiąkła w cień
Kiedy z uśmiechem odpowiedziałem: Hej!

3. Krople deszczu spadają z liści drzew
W których igra wiatr
Śmiejąc się radośnie
Wesoły jak ja
Skory do psot
Mamy po 7 lat (to żart, mam więcej xD)
Cały świat czeka na odkrycie
Więc podnoszę kurtynę wodnej rosy
Widzę swoje odbicie
Z figlarnym wzrokiem
i uśmiechem błąkającym się w kącikach ust
Bez oznak rezygnacji i zmęczenia
Bez oczu zaszklonych od łez
Za to z jakimś dziwnym zapałem i policzkami zaczerwienionymi z zimna
A może z bardziej tajemniczego powodu
Jestem jak dziecko czekające na Świętego Mikołaja
I choć mówiono mi, że on nie istnieje
Nagle zaczynam w niego wierzyć.

Ref.: Bo nie ma nic piękniejszego
Od dnia teraźniejszego
Kiedy światła neonów nie rażą tak mocno
Kiedy jest czas, aby się zatrzymać
Ze zdziwieniem chłonąc świat
W swej samotności nie będąc samotnym
Czując ciepłe dotknięcie na swym ramieniu
Nieistniejącej ręki
I słysząc zdziwione: Hej!
Bo nie ma nic piękniejszego
Od tego naprawdę prawdziwego
I nie ma nic wspanialszego
Bo kiedy czuję dotyk na swoim ramieniu
I słyszę wesołe: Hej!
Znikają wszystkie problemy
Nic innego się nie liczy;
Samotność wsiąkła w cień
Kiedy z uśmiechem odpowiedziałem: Hej!

4. Miliardy barw na jednym milimetrze nieba
Miliardy oczu nie dostrzegających tego piękna
Bo to, co na wyciągnięcie ręki, najtrudniej osiągnąć
Mam ciepło w sercu
I z radością oczekuję świtu
Wiem, że wszystko będzie dobrze
Motyle w brzuchu i uśmiech od ucha do ucha
Wiem, że zdarzy się coś wspaniałego
I wraz ze wschodem słońca rozpocznę nowe życie
Pozbawione szarości dnia codziennego
Życie pełne miłości
Szczęścia najpełniejszego spośród wszystkich
I każdego dnia będą święta
Lecz nie stanie się to monotonne
Czuję na sobie uśmiechnięte spojrzenie
Rudzika siedzącego na gałęzi
Który przymila się do mnie słodko
Powtarzając, zdziwiony: Hej!

Ref.: Bo nie ma nic piękniejszego
Od dnia teraźniejszego
Kiedy światła neonów nie rażą tak mocno
Kiedy jest czas, aby się zatrzymać
Ze zdziwieniem chłonąc świat
W swej samotności nie będąc samotnym
Czując ciepłe dotknięcie na swym ramieniu
Nieistniejącej ręki
I słysząc zdziwione: Hej!
Bo nie ma nic piękniejszego
Od tego naprawdę prawdziwego
I nie ma nic wspanialszego
Bo kiedy czuję dotyk na swoim ramieniu
I słyszę wesołe: Hej!
Znikają wszystkie problemy
Nic innego się nie liczy;
Samotność wsiąkła w cień
Kiedy z uśmiechem odpowiedziałem: Hej!
_________________
I jak? Fajne? Napiszcie!

[Menelag]

Treść jest ok, ale.. stosujesz gdzieniegdzie rymy (może przypadkiem), wiersz nie jest w ogóle melodyjny, a chyba miał taki być skoro jest refren. Poza tym piszesz raz jako "ona"

Całą sobą czuję zew natury

i potem głównie jako "on". Jedne wersy są krótkie, drugie bardzo obszerne. Nie jest to wada, ale jeśli wiersz ma refren nie jest to zaleta.

Mamy po 7 lat (to żart, mam więcej xD)

- a to mnie rozwaliło. W sensie negatywnym oczywiście.

Za wiersz: 2+
Masz potencjał, pracuj dalej

[Szerszeń]

Popieram zdanie Menelaga, stosujesz dwie osoby: On i Ona. Jednak widać, że się napracowałeś, dlatego będę łagodniejszy.

Ocena: 3-

[Ptakuba]

Jak już się pisze na biało, to trzeba porządniejszych, ambitniejszych metafor. O wiele lepszych środków poetyckich.
Wiadomość doklejona: 05 Maja 2013, 09:10:26Ej, ale pisz dalej, bo w sumie zły nie jesteś :f

(tak, wiem, dubluję, żeby zbumpować, minął ponad miesiąc od ostatniego postu a intencje są czyste - chcę żeby autor dalej pisał)