[Hellscream]

Rok 2083. Era bohaterów powoli przemija, wymierają starsze rasy takie jak trolle, elfy, kransoludy…Zostają ludzie i resztki orków. Mówi się, że cywilizacje upadają, ale bohaterowie żyją wiecznie…Jednak pamięć o nich przemija. Cywilizacja się zdegenerowała, Wielka Horda rozpadła, ONS zostało rozwiązane, zlikwidowano Ligę Legend, zamknięte Gildię. Świat się kruszy. Jesteś jednym z wielu szczurów, szukających łupów wśród zniszczonych wojną miast Barcji. Natrafiłeś na czerwoną kulę – holodysk. Postanawiasz obejrzeć jego zawartość i aktywujesz go. Ukazuje ci się cudaczny osobnik – odziany w czarne skóry, w skórzanych butach z metalowymi, ćwiekowanymi blachami. Jego włosy przypominają jakas dziwną, punkową fryzurę – są blond, wygolone poza kilkoma gęstymi pasmami, zaczesanymi na lewą stronę głowy. Lewe oko człowieka jest czerwone, prawe zaś zielone. Postać ziewa i zaczyna mówić…

Mieszkańcy Ziemi szybko odkryli, że ich świat nie jest jednym. Wprost przeciwnie, był jednym z milionów ciał niebieskich zawieszonych w kosmicznej przestrzeni. Ale ile czekać musieli, aby poznać obce sobie formy życia? Okazuje się, że niedługo – pierwszy kontakt nastąpił w trzynastym wieku, kiedy to kilku tau z planety Carion Prime zahaczyło o Błękitną Planetę…Jeden z nich nawet został na dłużej. A w pierwszej połowie dwudziestego pierwszego wieku, ludzie, elfy, krasnoludy, orkowie, gnolle, gnomy i wszystkie inne rasy żyjące na kilku kontynentach Ziemi nawiązały kontakt z obcymi cywilizacjami. Okazuje się, ze wszyscy jesteśmy braćmi pośród gwiazd…Gnolle i „luna’var” – „Gwiezdne Wilki”, galaktyczne gnolle oraz „space orks”, kosmiczni orkowie, jedyna rasa zdolna do kaleczenia obcych języków bardziej od trolli. Przybyli z planet Pech, Cryos i Brakkia, handlarze, najemnicy i piraci. Elfy i „eldari” – gwiezdne elfy. Nazwane przez nas tak tylko dlatego, że były wszystkich tak obce, jak nam długousi…To oni pojawili się pierwsi z planety Carion Prime i innych, nieznanych nam światów, ukrytych w welonie ich technologii maskujących i potężnych psionicznych mocy. Na końcu zjawili się tau i kroci, również z Cariona, który nazywają „T’au”. Wysłannicy intergalaktycznego imperium, hołdujący idei Wyższego Dobra, intergalaktycznego pokoju…

Ta opowieść nie mówi jednak o wielkich bitwach pośród gwiazd i asteroidów, nie jest opowieścią o walce garstki bohaterów przeciwko najeźdźcom z kosmosu ani też zapisem bohaterskiej wyprawy po sławę i chwałę. Nie ma tu Groma Hellscreama, Genna Szarej Grzywy, Nehr’zula, Tiriona Fordringa czy Sarkotha Bloodvowa. Nie ma w niej miejsca dla bohaterów z Błękitnej Planety ani na heroiczne czyny. Jeżeli tego oczekiwałeś, przyjacielu, to muszę cię zasmucić. Ja, Radomir Vasiljiewicz, który przybrał imię Krivlada, a przez przyjaciół nazywany zwyczajnei Vladem…Ja mogę opowiedzieć ci historię o potworach z kosmosu, które nagle stały się zwierzyną. Nikt za nimi by nie tęsknił, jednakże…bestia staje się najgroźniejsza, kiedy już zapędzisz ją w kozi róg. Tak wiec zostań i wysłuchaj mojej opowieści, którą przekazali mi Saren Farsight i Casper Stratoavis. Mi się i tak nie śpieszy, skoro odsłuchujesz i oglądasz ten holodysk, to pewnie jakimś cudem rozstałem się z życiem…Uważaj, by moi przyjaciele nie urwali ci głowy. Poznasz ich bo wyciu spalinowych silników, zawodzeniu karabinów maszynowych i wyszytym na ich skórzanych kurtkach napisie „The Vandals MC”.

So stay a while and listen, my friend. Obiecuję, że moja narracja ograniczy się do wspólnego.

Krivlad znika. Obraz z dysku rozszerza się, kiedy wampir opisuje teren, podobny do jakiejś dżungli. Możesz zaobserwować spadającego z nieba gnolla, pogrążonego w letargu…

[Fergard]

Narracja jest... niestandardowa. Podoba mi się to, zapowiada coś wyjątkowego.

Póki co wiemy niewiele, aczkolwiek wizja tak spapranego świata wygląda paskudnie... Na myśl przychodzi moja własna praca, której jeszcze tu nie publikowałem. W każdym razie, intrygujące. Czekam na więcej, szczególnie, że występuje tutaj C. Stratoavis.

Pozdrawiam

[Ganja-lff]

    Witam.

  - Ładnie, Krzysiu, nader ładnie - pochwaliła go polonistka z mętnym entuzjazmem spreparowanym przez jej profesjonalne ja, gdy tylko wygrało ono bitwę z cisnącymi się jej na usta prawdziwymi wrażeniami.
  - Widzę, że tym razem nie pogubiły się nam przecinki...
   
    Uświadomiła sobie, że argumentacja wyrwała się spod kontroli i stanowi zagrożenie dla wiarygodności nawet w obliczu tak nierozgarniętego podrostka, więc czym prędzej pomknęła ku nowym wyzwaniom: - Natomiast pan, panie Wieczorek, jak zawsze, niestety - jak zawsze.


    Tak się to jakoś ma do moich wrażeń
    I nie chcę wcale odzierać z marzeń