Tutaj by nie rozpisywać się nad poszczególnymi gatunkami będę opisywał stwory z moich dzieł. Zawarty tu będzie każdy szczegół dotyczący stwora nieznanego lub słabiej znanego. Nie spodziewajcie się zatem opisów o jednorożcach, gryfach, smokach nie tylko z Ashanu.
Mam nadzieję, że to pomoże przy kreowaniu własnych wymyślonych stworów w ten sposób by były jak najlogiczniejsze,w na pozór nielogicznym świecie.
Oto wpis poświęcony na razie tylko jednej istocie- Gryfonowi.
GryfonNazwa łacińska:
PantherosaurusWystępowania: Azja, Europa wschodnia i środkowo-wschodnia, Ameryka Północna. Pogłoski mówią o nowych populacjach w Afryce.
Waga: ok. 430 kg, samce alfa mogą osiągać wagę ponad pół tony. Amerykański gatunek jest mniejszy. Największe osobniki ważyły do 450 kg.
Wielkość: Euroazjatycki: 3-4 metry długości, samiec alfa 5,5 metra. Amerykański: 2-3 metry, samiec alfa ok. 4 metrów.
Rozpiętość skrzydeł: Eurozjatycki: 2,5 metra. Amerykański 3,5.
Pożywienie: Duże ssaki, inne ssakoszczury, ludzie. Rzadziej pokusi się na drobną zwierzynę czy owoce.
środowisko życia: Gęste bory, lasy, puszcze nizinne, rzadziej lasy regla dolnego i górnego.
Długość życia: Nieznany. Sądzi się, że około 35 lat.
Gatunki:P. horridus- gatunek euroazjatycki
P. ramidus- gatunek amerykański
P. horridus allo- Słoneczny gryfon.
Biologia:Gryfon przypomina z wyglądu skrzydlatego kota. Krótki pysk, krótkie, trójkątne uszy, oczy skierowane do przodu, długi ogon i proporcje kończy do tułowia jak u tygrysa. Głowa ma kształt klinu. Swoją nazwę ssakoszczur ten otrzymał z powodu swych szczęk. Zwierzę to ma na przodzie twór przypominający dziób. W istocie jest to sierść złączona z kośćmi szczęk tworząc jednolitą, twardą substancję, chroniącą od zewnątrz jamy węchowe, narząd Jacobsona i jamę gębową. Tkanka ta zwana keratynosteiną jest odżywiona od strony kostnej. Rośnie w ten sam sposób co kość z tą różnicą, że więcej komórek z keratyną jest wytwarzanych na zewnątrz, a osteoklasty do wewnątrz. Dzięki temu Gryfon ma najwytrzymalsze szczęki z całego królestwa zwierząt, są w stanie wytrzymać nacisk 2,5 tony, oraz strzały z karabinu. U samców z boków wyrastają "kły", które pełnią rolę wabika dla samic i mają odstraszać inne samce. Resztę ciała pokrywa normalna sierść z łuskami skórnymi. Oczy gryfona są drugim najważniejszym zmysłem jakim posiada. Odgrywa on w polowaniu większą rolę niż węch (stąd utrata nozdrzy). Zwierzę to doskonale widzi w nocy, przy bardzo niskim oświetleniu. Czopki w oku bestii są jednak tak wrażliwe na światło, że wystarczy tylko wąski strumień (np: z latarki) by je uszkodzić. Gryfon wtedy wpada w furię, który jest reakcją obronną. Czopki bestii w przeciwieństwie do ludzkich potrafią się regenerować, jeśli uszkodzenia są małe. Najważniejszym zmysłem gryfona jest słuch. To nim kieruje się podczas polowania w grupie. Zwierzęta te słyszą wyraźnie infradźwięki, wytwarzane przez osobniki z własnej grupy jak i wydawane przez inne organizmy. Infradźwięki wytwarzają w podobny sposób co słonie. Mózg tych bestii jest bardzo dobrze rozwinięty- wielkością dorównuje piłce od koszykówki. Występuje w nim pole kojarzeniowe, silnie związane z korą mózgową. To dzięki niemu gryfony potrafią koordynować swoje ataki podczas polowań i planować następny ruch. Kręgosłup zwierzęcia jest giętki i elastyczny, dzięki temu tak jak kot może przecisnąć się przez miejsca, w których inne stwory ich rozmiarów by nie mogły. Umiejętność ta sprawdza się w polowaniach w gęstych lasach. Przednie kończyny silne i zakończone skrzydłami. Budowa skrzydła przypomina połączenie pterozaura z nietoperzem. Błona jest oparta na kilku pseudo-palcach, które tak naprawdę są wyrośniętymi ku tyłowi kośćmi sródręcza, nie paliczkami. Najdłuższy jednak wyrostek, który kształtuje skrzydło to piąty palec, który u zwykłych drapieżnych ssaków uległ niemal całkowitej redukcji.
U euroazjatyckiego gatunku skrzydła są mniejsze i pozwalają jedynie na krótki lot i dłuższe skoki. Dzięki temu susy mają długość ponad siedmiu metrów oraz ośmiu wysokości. Siła wyskoku zależy od silnych kończyn tylnych, których budowa przypomina tych u kotowatych. Skóra przy kończynach i brzuchu pokryta jest łuskami, które pełnia rolę naturalnej zbroi. Podczas lotu lub skoku gryfon posługuje się swoim ogonem niczym sterem. Przy biegu zaś utrzymuje równowagę. Podczas walki strąca nim przeciwników z równowagi, a jako maczugi używa wyłącznie sezonie godowym w starciu z innymi samcami. Ogon ten jest długi i umięśniony, do połowy okryty sierścią z łuskami skórnymi, potem aż do koniuszka ogona wyłącznie łuskami.
Ciekawostką jest to, że jako jeden z nielicznych ssakoszczurów potrafi zmienić swój metabolizm. To znaczy, że może błyskawicznie nastawić się na stałocieplność lub zmiennocieplność w zależności od sytuacji. Ta zdolność daje mu ogromną przewagę w każdych warunkach.
Rozmnażanie:Gryfon tak jak wszystkie ssakoszczury jest żyworodny. Jedna samica rodzi do 3 młodych, którymi opiekuje się przez miesiąc sama, a potem z pomocą stada przez 2 lata. Sezon godowy jest krótki i odbywa się co 3 lata. Wtedy samce alfa walczą z konkurentami o pokrycie samic ze stada. Zwycięzca przez krótki okres zapładnia wszystkie samice i pilnuje by żaden inny samic się do nich nie zbliżył. Gdy samica traci wcześnie swoje potomstwo nie przechodzi od razu rui tylko odczekuje rok po zapłodnieniu.
Zachowanie: Gryfony żyją stadnie. Grupa składa się do 50 osobników, głównie samic i samców, które w okresie rozrodczym odchodzą od stada. Stadem rządzi samiec alfa, który swą dominację ukazuje wyraźnymi "kłami" i "koroną"- kępką żółtej sierści nad "dziobem". Zwierzęta te są aktywne głównie nocą, a w dzień chowają się w jamach lub w jaskiniach. Są jednak wyjątki. Ostatnio widuje się pojedyncze osobniki również w dzień. Różnią się od swych nocnych pobratymców jedynie kolorem sierści. Zamiast czarnej, ciemnogranatowej posiadają zieloną lub lesistą barwę. Zapewne w pewnych populacjach dalekowschodnich musiało dojść do mutacji, w której pręciki zdominowały czopki i gryfony przeszły z trybu nocnego na dzienny. Nie odnotowano żadnych stad tego podgatunku. Sugeruje się, że żyje samotniczo i tak jak nocne mają swoje rewiry łowieckie, których zawzięcie bronią. Niektórzy naukowcy uważają, że dochodzi do izolacji behawioralnej i że ten podgatunek niedługo stanie się nowym członkiem w rodzinie gryfonów. Stąd nadano mu nazwę słoneczny gryfon. Są jednak tacy, którzy są przeciwni tej teorii, ze względu na to, że schwytane młode przed osiągnięciem 4 miesiąca życia również potem mogą żyć w trybie dziennym. Ponadto takie młode osobniki są lojalne wobec właściciela uważając go za samca alfa. Dowodem zwolenników jest to, że "udomowione" gryfony nie zmieniają barwy sierści i zachowanie jest wywołane wpływem człowieka, nie mutacji jak u Słonecznych.
//Inspiracja: Nargacuga z Monster Hunter 3 i 3rd//
Bestiariusz Gai i nie tylko- wszystko od A do Z 
