Postanowiłem założyć ten wątek, by poznać zdanie innych graczy Pataponów o grach z tej serii, ale także by być może przekonać innych do zdobycia gier o walecznym plemieniu Pataponów... Co sprawia, że te gry mają taką rzeszę fanów? Napomknę, że fanów, z których spora część pozornie wyrosła z takich można by rzec dziecinnych klimatów, a jednak trwa przy świętych bębnach i czerpie z tych gier radość. Co was urzekło w tej grze, co sprawiło, że nie mogliście przerwać przycisków symbolizujących bębny i pozwalające kierować plemieniem Pataponów? Co również sprawia, że uważacie, iż Pataponom czegoś brakuje, może są w niej jakieś elementy, które byście usunęli, zmienili? Pozwolicie, że oceniając gry z tej serii, opiszę dokładnie(na tyle dokładnie, na ile pozwoli mi moje lenistwo) każdą część:
Patapon(tu bez numerka, ale ja wolę dodać tu 1)... czyli Patapon Łan

Pierwsza część serii(no chyba tylko idiota by się nie domyślił...) nie oferuje tak wielu opcji, możliwości co następne części, ale to też może być zaleta-nie zastanawiamy się godzinę, jak tu ulepszyć nasze Patapony, a samo drzewko ulepszeń jest bardzo proste. Nie mamy do zdobycia tylu materiałów co w 2 części. Wciągająca fabuła, urozmaicone misje(uratuj Patapony, niszcz murki, uratuj Kapłankę, zabij badassa z kosą, co jakiś czas pokonaj potworka), ale co najważniejsze-świetna muzyka, która towarzyszy nam cały czas... To wszystko sprawia, że daję tej grze 8,5/10

Patapon Tu

Dużo zmian, dużo Pataponów(no właściwie, to doszły tylko 3 rodzaje Pataponów i zupełnie nowy pomysł, czyli nakoksowany Patapon Hero, który MOŻE ZMIENIĆ BIEG BITWY, a tak na prawdę, to czasem ginie w 1 minucie gry...), dużo materiałów i o dziwo mało potworków... A i jeszcze nowe piosenki, którymi m. in. sprawimy, że nasze Patapony wystrzelą na orbitę... Pełno śmiercionośnej broni(a jaka ma być? Rozweselająca?) i nowe misje(uratuj Patapony, niszcz murki, uratuj Kapłankę, zabij kulę mięśni z młotkiem, co jakiś czas pokonaj potworka)-to wszystko sprawia, że gra staje się bardziej złożona, ale czy to zaleta, czy wada, to niech każdy zadecyduje sam... Ja daję 9/10

Patapon Trzy(a dla odmiany, w końcu polska wersja językowa)

A tu, to jest już kosmos normalnie... Zmian jest tyle, że głowa mała, ale może wymienię te najważniejsze:
-mamy tylko 5 Pataponów w armii(w Patapon 1 można było mieć max 19, a w 2 max 20), co za tym idzie nasi wojownicy są o wiele silniejsi i ogólnie mają większego kopa...
-zamiast zwykłego bohatera, mamy połączenie boga i bohatera...
-zdolność zmiany klasy Patapona, zamiast ulepszania naszych wojowników przy pomocy coraz to wymyślniejszych surowców, mamy system doświadczenia czyli możemy expić naszymi gałkami ocznymi(tak wyglądają Patapony, jakby ktoś nie wiedział)...
-koniec z minigrami występującymi w poprzednich częściach, które były tak dziwne, że aż mi się nie chciało o nich pisać...
-Mroczni Bohaterzy, czyli goście(i jedna gościówa), którzy w trakcie bitwy chcą Cię rozszarpać, a po niej gadają z Tobą i ujawniają swe diaboliczne plany...
-ulepszanie broni i zdolność nadania jej nazwy(witaj Naku*wiaczu lv 11)
Sama gra jest bardziej żywiołowa, energiczna... I choć może się w nią wkraść rutyna(zbadaj nowe miejsce, pokonaj nowego Mrocznego Bohatera, stocz z nim walkę na arenie, pokonaj Arcybiesa i tak 7 razy...) to jednak jest to wg mnie najlepsza część z serii i daję jej ocenę:
Pata Pata Pata Pon/10

Hmm... temat do kosza?  Nic to, piszcie co myślicie o Pataponach...

Zauważyłem, że bardzo mało ludzi słyszało o serii Artemis Fowl, która moim zdaniem jest bardzo dobra. Tutaj wróżką może być
  najohydniejszy goblin, czy śmierdzący krasnolud.  Zapraszam do przeczytania, a jeśli ktoś już to zrobił, to proszę o umieszczenie własnej opinii o tej serii. Mnie powalił humor tych książek, więc jeśli ktoś lubi się śmiać, to musi to przeczytać.

Wybór najlepszego czarodzieja jest bardzo trudny, bo w każdej książce magia, a co za tym idzie władający magią, różnią się między sobą mocą. Ja jednak najbardziej lubię Gandalfa.

Trzeba wybrać jednego, z powyżej podanych Czarnych Charakterów. Ja najbardziej lubię Króla Upiorów Pierścienia-Czarnoksiężnik, którego obawiał się sam Gandalf.