HEJ!

Witajcie! To ja, niedoceniony. Już od dawna nie interesuję się fantastyką w tak wielkim stopniu, co kilka lat temu. Z czasem tylko słucham muzyki z gier albo raz na jakiś czas jeszcze w coś pogram... ale moje zainteresowania się zmieniły od tego czasu i jedyne, co teraz robię, to oglądanie filmów, które stały się moją prawdziwą pasją! Ponieważ jest to dział poświęcony muzyce i filmom, chciałbym Wam wszystkim, drodzy fani Heroesów, polecić mój blog TESLICUS, w którym zamieszczam recenzje filmów z różnych lat i z różnych gatunków. W miarę rozwoju bloga każdy będzie mógł tam znaleźć coś dla siebie.

Oto link:
http://teslicus.blog.pl/

Na dzień dzisiejszy mam recenzje dwu filmów o Krzysztofie Kolumbie, dwu filmów o malarzach - Rembrandcie i Beksińskim, filmie fantasy oraz ekranizację lektury szkolnej. To na razie niezbyt wiele, ale będę go uzupełniał. Niedługo dam recenzję filmu "Body/Ciało".

Zapraszam wszystkich, którzy również należą do kręgu miłośników kinematografii. Pozdrawiam!

Zanim ten temat trafi do kosza, chciałbym postawić takie ptytanie: zauważyłem, że na portalu nie ma opisu kampanii oraz kodów z Heroes I, zabrakło także sekcji z listami (zdawało mi się, że kiedyś była, a teraz nie potrafię jej znaleźć). A dział Kultowe Jednostki doczekał się tylko jednego na razie artykułu. W związku z tym czy zwyczajni użytkownicy tawerny mogą wspomagać tawernę pisząc takie artykuły lub umieszczając rzeczy, których dotychczas nieuwzględniono?

Czy istnieje jakiś sposób, aby mapy z kampani w H1, H2, H3 lub H4 (H5 i H6 mnie nie interesują) umieści w edytorze map i zobaczyc "od środka" jak zostały one zrobione?

Posiadam Edycję Kolekcjonerską Heroes III - na jednej płycie OE, AB i ThShoD. Gdy klikam przycisk start w misji w kampanii Yoga - zacina się komputer. Dopiero jak wyjmuję płytę, pokazują się napisy i słychac głos narratora, po czym można rozegrac scenariusz, jednak filmu w ogóle nie ma. Stało się to z wszystkimi pięcioma misjami kampanii, łącznie z epilogiem!

Posiadam dwa wydania Heroes III: jedno oryginalne, tzn. tylko z Odrodzeniem Erathii, bez żadnych dodatków, a drugie to edycja kolekcjonerska z Ostrzem Armageddonu i Cieniem Śmierci. W oryginale działa bez zarzutu, za to gdy w menu kampanii OE klikam na animację harpii wokół kociołka, wyskakuje komunikat: program przestał działac, i się gra wyłącza. Próbowałem sztuczki, jaka działała na Narodziny Barbarzyńcy w Cieniu Śmierci. Wyjmowałem płytę, lecz bez rezultatu.

[Gelu:]

Drugi dodatek do kultowej gry zaszczycił nas plejadą nietuzinkowych bohaterów, których losy splotły się w przedziwnych okolicznościach. Poznaliśmy ich już w poprzednich częściach, jednak ich historia nabrała niezłego tempa w Cieniu Śmierci. Oto i oni:
Gelu: dowódca strzelców z AvLee. Nie wiem co o nim sadzić. Raczej nieskazitelna postać, pełna powagi, skupiona wyłącznie na jednym celu: służbie krajowi.
Gem: jedyna kobieta w "zestawie". Niebieskooka, blondwłosa czarodziejka z Enroth. Zapamiętałem scenę w Przeklętym Przymierzy, gdy wśród płonących zgliszcz płacze nad lalką zabitej dziewczynki.  Straszne!
Yog: Zbuntowany student magii z Bracady, syn barbarzyńcy i dżinki, po której odziedziczył granatowy kolor skóry. Trochę zniewieściale (żeby nie powiedzieć: metroseksualnie) wygląda jego portret. Zdecydował się porzucić akademię czarodziei, gdy jego ukochana przeszła na stronę nekromancji (nazywała się Vidomina).
Crag Hack: Barbarzyńca do kwadratu! "Żeby zdobyć czaszkowy hełm, trzeba będzie odrąbać komuś głowę. Zapowiada się pyszna zabawa!". Nie przebiera w słowach i to z jego ust pada większość zabawnych lub emocjonujących zdań.
I wreszcie... Sandro: nekromanta, zręczny manipulator i polityk, który skazany był o krok od sukcesu do przejęcia władzy nad całym Antagarichem.

Zastanawiałem się, czy nie umieścić Finneasa Vilmara... ale on wystąpił tylko w dwóch misjach i był jedynie marionetką, chociaż... niezłe było, jak wtrącił do więzienia Sandro. Przebiegłe posunięcie!

Po ukończeniu pierwszej misji w kampanii Oswobodzenie (Odrodzenie Erathii) mamy do wyboru dwie następne: w jednej z nich musimy rozprawic się z diabłami, które miały... porwac króla Enroth Rolanda (męża Katarzyny Gryphonheart) i więzic go jako zakładnika w zamian za okup. Czy to była prawda, czy one to zmyśliły? Trochę zdziwiłem się, że diabły mogły sprowokowac wojnę z sąsiednim kontynentem.

Posiadam zainstalowaną na komputerze Edycję Kolekcjonerską Heroes III. Gdy wchodzę w którąś z kampanii Cienia Śmierci kody działają bez zarzutu. Jednak gdy to samo próbowałem zrobic w Pogromcy Smoków lub w Ostrzu Armageddonu - nic. Wciskam tab, wpisuję nwcpadme - żadnych archaniołów. Wciskam tab, wpisuję nwcdarthmaul - żadnych czarnych smoków. Nie rozumiem .

Mam problem w Heroes II: filmy otwierające kampanię zacinają się w momencie, kiedy narrator kończy mówic. Dotyczy to zarówno kampanii Wojny o Sukcesję, jak i Ceny Lojalności. Co się dzieje?

Niedawno przeszedłem (bez kodów!) Odrodzenie Erathii (z wyjątkiem Ziarn Niechęci) i zastanawiam się wciąż nad jedną sprawą: w filmiku otwierającym ostatnią misję Pieśni dla Ojca Katarzyna Gryphonheart mówi, że musimy bezwzględnie podporządkowac się jednemu rozkazowi: Lord Haart nie może zostac zabity.

Lord Haart zadebiutował w części pierwszej serii jako jeden z bohaterów-rycerzy. W drugiej części pojawił się tylko w przedostatniej kampanii Rolanda (znów był jednym z naszych bohaterów). W części trzeciej jego rola sięgnęła zenitu: okazuje się on byc... nekromantą. Morduje przy użyciu trucizny króla Erathii Nicolasa Gryphonhearta (ojca Katarzyny) i wskrzesza go jako ożywieńca, który zasiada wkrótce potem na tronie Dejiy - krainy nieumarłych. Dokonuje tego na polecenie władcy Dejiy Fineasa w odwet za wygnanie nakazem Nicolasa nekromantów z Erathii. W filmie będącym zakończeniem OE sam zostaje zgładzony: Katarzyna przyprowadza go do siedziby nieumarłego ojca, który wyrywa lordowi serce.

I tutaj pojawia się pytanie: dlaczego Katarzynie tak strasznie zależało, by lord Haart był trzymany przy życiu i został ukarany w tak spektakularny sposób? Bała się, że zabitego truciciela wskrzeszą nekromanci? Tak bardzo rozgniewała się za zabicie ojca, że zaplanowała skrupulatną zemstę na lordzie? Król Nicolas nie zaznałby spokoju po śmierci, gdyby osobiście nie wymierzył sprawiedliwości swemu krzywdzicielowi?

Czy lord Haart wiedział, że jest prowadzony na stracenie, i że Katarzyna odkryła jego postępek?

Edytor map był prosty w obsłudze dla każdego gracza i potrafił zapewnic dużo dodatkowej zabawy, jeśli np. postanowiliśmy zmienic szczegóły w scenariuszach lub stworzyc własne pole do rozgrywki.

Moim najbardziej ulubionym był edytor z dwójki oraz z trójki. Reszta już niestety niezbyt: w jedynce zabrakło mi rzeczy znacznie urozmajcających fabułę, jak zdarzenia, wiadomości i tabliczki (pisałem o tym w tym temacie: http://www.tawerna.biz/forum/index.php/topic,9244.0.html. Edytor z czwórki był co prawda rozbudowany do perfekcji, ale trójwymiarowa grafika jakoś mnie nie pociągała. To samo w piątce, gdzie wszystko mnie raczej zniechęcało: wolałem prostotę i baśniowy obraz w dwójce i trójce.

Arcybiskupa Alaryka po raz pierwszy widzimy w trakcie rozmów z przywódcami antykrólewskiej rebelii - lordem Caldwellem i abpem Randallem. Towarzyszy on Freydzie, córce Godryka, i głównodowodzącemu armii Imperium - Laszlo, de facto podwładnemu Alaryka. Jego czerwona szata nie budzi wątpliwości co do tego, po czyjej stoi stronie. Przez całą Kuźnię Przeznaczenia trzyma się on raczej na uboczu, nieco przyćmiony niesławą bestialskiego i przebiegłego Laszlo. Zmienia się to jednak, gdy Laszlo ginie rażony gniewem Elratha za skatowanie Godryka. Wtedy to królowa pseudo-Izabela powierza mu funkcję ukaranego generała - i w ten sposób wybija się jako główny antagonista naszych bohaterów. To on dowodzi wojkami, które na polecenie pseudo-Izabeli, wykonały odwrót od stolicy kraju krasnoludów, pozostawiając ich króla Tholgara na pastwę przeciwników demonów (pamiętacie, jak Stalin potraktował powstanie warszawskie?).

W Dzikich Hordach Alaryk przejął jedną z głównych ról na ekranie komputera. Niszczy upite oddziały niecierpliwego i nadambitnego wodza orków Quroqa i przynosi jego głowę pseudo-Izabeli, czym zyskuje kolejnych wrogów w postaci spokrewnionej z demonami rasy. Jego bliska współpraca z królową doprowadza do objęcia przez niego niesamowicie wysokich wpływów: fanatyk pojmany przez Arantira tak go przedstawił: "poza Elrathem był najpotężniejszą postacią w Imperium". Królowa, uosabioająca w jego oczach rację stanu, z czasem staje się u niego niezdrową obsesją. Skrzywienie psychiczne Alaryka musiało nieźle się pogłębiać po tym, jak bez słowa sprzeciwu realizował rozkazy swojej zwierzchniczki i posłał do grobu miliony swoich rodaków "w imię zniszczenia demonów". Potrafił też być nieugięty: "Brak snu to żadna wymówka" - powiedział swoim żołnierzom, z pomocą których szukał śladów orków.

W pewnym momencie w grze ma miejsce wydarzenie, które sprawia, że w Alaryku (bądź co bądź - człowieku) dokonuje się tragiczny zwrot. Na jego oczach królowa, kilka sekund po pochwale "zasługujesz na moje względy"... przekształca się w sukkubusa Biarę! "Wasza wysokość!... Demon? Co...?", a ona na to: "Ślubowałeś oddać życie córce Urgasha" i to w dodatku ironicznym tonem! I Alaryk wybucha. Szałem? Rozpaczą? Strachem? Pewne jest tylko to, że ucieka. On, gorliwy "Pogromca Demonów", daje drapaka byle jak najdalej od tej strasznej wizji! "Jestem kapłanem światła czerwonego jak krew!" - wrzeszczy i wybucha niejednoznacznym śmiechem. No bo to chyba jakiś żart! To nie może dziać się naprawdę.

Niestety, mściwy i uparty Alaryk nie okazał skruchy. Czyżby tak bardzo zapędził się w swoim samooszukiwaniu i fiksacji, że nie dostrzegł swoich błędów? Naprawdę tak naiwnie myślał, że ślepa próba utrzymania zniszczonej, już od dawna zgniłej, ułudnej i zepsutej rzeczywistości zdoła powstrzymać bieg wydarzeń? "Może zamienię ją tym [Izabelę] z powrotem w anioła?" - takie wypowiada słowa w starciu z Gotaiem, nowym wodzem orków. Udało mu się zebrać zdezorientowanych ówczesnym stanem rzeczy żołnierzy, by poprowadzić ich na ostatnią wyprawę swojego życia: po raz drugi pokonać orków i zabić ich przywódcę. "Zabić go! Zabić ich wszystkich!" - tak brzmi jego ostatnie zdanie. Chwilę potem zasadzka orków miażdży czerwonych wojaków, a Gotai wymierza sprawiedliwość: jego cios toporem sprawia, że Alaryk pada na ziemię, by już nigdy się z niej nie podnieść.

W poradniku do części pierwszej, na sam koniec, wspomniane jest, że po wpisaniu w dowolnym momencie gry 101496 ukazuje się cała mapa. Wpisałem i nic. Komuś z was zadziałało?

Heroes IV było różnie oceniane, ale jedno trzeba przyznać: nowe scenariusze oferowały wiele godzin wspaniałej zabawy, prawda? Niestety, większości nazw scenariuszy nie pamiętam.

Niezły ubaw miałem, gdy pomagałem bohaterowi-magowi-niziołkowi z dwoma gadającymi (!) butami w zmierzeniu się z intrygą niejakiego Nigela III, który uwięził niziołkową rodzinę. Nigel mnie niestety pokonał w bitwie . A "Beebe i trzy wilczki" - historia bohatera-łowcy, który podróżował ze swoją neurotyczną matką? W pamięć zapadł mi stamtąd taki tekst: cyklop mówi "O kurde, ale kupa złota", a Beebe: "No co ty nie powiesz, durniu?, za co mu się od mamy oberwało butem:).

Najlepsze były mapy w kształcie rycerza na koniu z kopią, druida na rumaku, głowy błazna z charakterystyczną czapką czy też... w kształcie wielkiego napisu "Black Jack" (autentycznie!).

UWAGA: TREŚĆ ZAWIERA SPOILER (CZYLI ZDRADZA FABUŁĘ GRY).

Niewiele wiemy o wczesnym życiu Izabeli poza tym, że ono ją z pewnością rozpieszczało. Pochodziła z zamożnego rodu książęcego Greyhound, dzieciństwo spędziła w klasztornych ogrodach pod okiem nadopiekuńczej kapłanki Beatrice i... Agraela, bliskiego współpracownika władcy demonów. Wielkie uczucie łączyło ją z królem Imperium Gryfów - Nikolajem. Wydawało się, że ślub zawarty z nim będzie ukoronowaniem jej szczęścia. Zimny prysznic przyszedł jednak gwałtownie i brutalnie, a nieudany napad demonów na Nikolaja okazał się jedynie przedsmakiem.

Przełom w historii Izabeli rozpoczyna się w momencie jej buntu: Godryk, wuj Nikolaja, otrzymuje zadanie jej chronienia. Ten wierny i przykładny rycerz podziela zdanie, że wojna nie jest dla kobiet. Ale Izabela nie zastyga w bierności: ujawnia się jej duma, upór i odwaga, a także poczucie odpowiedzialności. Wysyła Beatrice i Godryka, by szukali wsparcia dla Imperium u Elfów i Czarodziei. Decyduje się na ryzykowne przedsięwzięcie: pomoże swemu ukochanemu. Jedzie po całym Imperium i zbiera wojsko. Przejawy buntu tłumi bezlitośnie, powołując się na interes zagrożonego państwa. Przeistacza się w uzdolnionego i szanowanego dowódcę oraz administratora: toczy walki z demonami i odbudowuje zniszczone miasta. Dobra passa kończy się, gdy Izabela doznaje klęski: zostaje zwabiona w pułapkę i schwytana przez Agraela, którego oblicze skrywa czerwona zbroja. Ale to nie wszystko - Beatrice okazuje się być sukkubus Biara, która wyjaśnia skutek kajdanami królowej, że prawdziwa najbliższa opiekunka Izabeli zginęła. Tajemniczy porywacz składa Izabeli niejednoznaczne propozycje, jednak napływ emocji u młodej, zszokowanej śmiercią najbliższej osoby damy uniemożliwia dialog.

Krótko trwała niewola Izabeli: wyśmiany przez króla czarodzieji Godryk wybawia uwięzioną i przyłącza się do jej misji. Niestety, niebawem dochodzi do tragedii, której obaj są świadkami. Agrael uderza po raz ponownie: Nikolaj odnosi śmiertelne rany. Konając, przekazuje swój ustny testament: tron ma objąć Izabela, a Godryka zobowiązuje do przysięgi na wierność nowemu władcy! Godryk pozostawał pod wrażeniem umiejętności Izabeli, jednak ostatnie słowa monarchy-bratanka zszokowały go. Słusznie przewidział, że Izabela już wystarczająco dużo mieszała się w brutalny, męski świat polityki.

Od momentu przejęcia władzy Izabela odkryła przed światem swoją ciemną stronę: słabość, naiwność i pychę. Posiadanie władzy powoduje wyraźne zmiany w jej psychice. Nie rozumie zachowań swojego otoczenia. Rebelię skierowaną przeciwko swoim rządom próbuje zdławić, jak poprzednio, siłą, nie zwracając uwagi na to, że nie ma już do czynienia z tchórzliwymi, wichrzycielskimi bandami chłopów czy żołnierzy. Lekceważy potęgę opozycji na czele z arcybiskupem Randallem i wpływowymi lordami, jak Duncan. Nie przygotowana do objęcia rządów, wprowadza absolutyzm. Traktuje Godryka nie jak autorytet, lecz jak zwyczajnego dowódcę. Za często słucha jedynie swego rozsądku i emocji. Tęsknota za ukochanym coraz bardziej opętuje jej myśli. Wykorzystał to Markal. Izabela nie znała go w przeciwieństwie do Godryka, który rozpoznał w nim nekromantę i byłego nadwornego maga Imperium Gryfów... odpowiedzialego za upadek moralny i śmierć matki Nikolaja.

Królowa całkowicie podporządkuje się Markalowi, który zaproponował wskrzeszenie zabitego męża. Zupełnie ignoruje rady Godryka, traktuje go nie jak autorytet, tylko jak zwyczejnego dowódcę wojskowego. W trakcie realizacji planu nekromanty Izabela miewa zawahania. Gdy wikła swoje państwo w wojnę z czarodziejami i odpiera atak floty elfów, wypowiada następujące zdanie: "Znowu dobrzy ludzie giną, gdyż nam przeszkodzili. Nikolaju, oby efekty były warte...". Ostatecznie zostaje zmuszona do odebrania wolności Godrykowi, który dotychczas posłuszny, podjął próbę powstrzymania królowej. Markal przywraca Nikolaja... ale nie do życia, lecz jako bezwolnego ożywieńca. Obłęd Izabeli tym razem sięgnął szczytu. Faktyczną władzę przejął Markal. Los Imperium Gryfów zawisł na włosku.

Przez cały ten jednak czas działał ktoś, kto dla Izabeli zrobiłby wszystko. Ktoś, kto "chciał chronić tylko ją". Agrael. Najdziwniejsza postać z uniwersum Heroes M&M, odwrócił się od władcy demonów, a następnie przejrzał jego mroczne plany. Odkrył, że Kha-Beleth miał zamiar osiągnąć nie tylko zysk polityczny związany z Izabelą. Agrael zmienił image i rozpoczął nowe życie jako mroczny elf Raelag. Od tej chwili całą swą karierę władcy zjednoczonych klanów buduje wyłącznie po to, by uratować swoją miłość przed przyszłością matki Mesjasza Demonów. Mimo, że doskonale zdawał sobie sprawę, jak grzeszną osobą potrafiła się ona okazać, jako jeden z nielicznych nią nie wzgardził - i doprowadził do klęski swego dawnego protektora.

Izabela przybywa do do Imperium Gryfów po długim pobycie u Raelaga, z któym zdążyła się, mimo poznania pewnej mrocznej prawdy (!) nieco zbliżyć. Miała dużo czasu na przemyślenie swoich czynów i rozliczenie się z samą sobą. Większej roli nie odegrała już w Imperium, gdzie Biara (tym razem pod maską Izabeli) postanowiła kontynuować plany Kha-Beletha. Niestety, decyzja o abdykacji, jedyna być może słuszna decyzja w trakcie jej nieudolnego panowania, powinna była zapaść już wcześniej...

Isabel Greyhound nie ma sobie równych. To najwyrazistsza postać, jaką kiedykolwiek spotkałem w grze komputerowej. Sam się zdziwiłem, ile w niej wnikliwego studium ludzkiej psychologii, a poza tym zainteresowało mnie to, jak wielkie zmiany w normalnym człowieku powoduje posiadanie władzy.

Podoba wam się mój esej? Może trochę za długi...