Na początku tego posta chciałbym wspomnieć, że pisząc te opowiadanie nie myślałem w ogóle o Władcy Pierścieni, a podobieństwo nazw Syhri i Shire jest zwykłym zbiegiem okoliczności (no chyba, że ukrywało się to w mojej podświadomości
)
Rozdział II – Uparty hobbit-O co chodzi! Mówiłem, żeby mi nie przeszkadzać! – wrzeszczał hobbit jeszcze zanim otworzył drzwi. Te gdy się uchyliły powiało ze środka przyjemnym zapachem różnych ziół. W progu ujrzałem postać z zapuszczoną brodą. Na sobie miał starą, podniszczoną kamizelkę, podziurawione spodnie, a przy pasie jakieś mikstury. Oczywiście jak cała reszta nie miał żadnych butów. Patrzył się na mnie przez jakiś czas, jakby nie pierwszy raz już mnie widział. Od razu wiedziałem, że może mi coś powiedzieć na temat mojej przeszłości. Ten jednak pozostał w milczeniu i szybko zamknął drzwi.
-Panie Flecher, ten człowiek potrzebuje pańskiej pomocy, o co chodzi? – powiedział Bili do zamkniętych drzwi mając nadzieję, że alchemik jeszcze go usłyszy.
-Idźcie stąd i więcej się tu nie pokazujcie! – odparł staruszek.
-Wiesz coś na temat mojej przeszłości... jestem tego pewien, muszę z tobą porozmawiać – szybko wtrąciłem się do rozmowy, jednak odpowiedzi już nie uzyskałem. Staliśmy tak przed drzwiami jeszcze przez parę minut w nadziei, że jednak uda nam się przeprowadzić z nim rozmowę. Na próżno jednak czekaliśmy...
-Dziwnie się na ciebie patrzył. Chyba cię skądś zna.
-Wiem, zauważyłem. Tylko dlaczego nie chce ze mną porozmawiać...
-Flecher to uparty hobbit i na pewno nic nie wskóramy, jeżeli będziemy tu tak stać. Zaraz zapadnie zmrok. Możesz przenocować u mnie, a jutro zastanowimy się co dalej.
-Dobrze, chodźmy. Wstałem o świecie, nie mogłem dłużej spać. Ciągle dręczyły mnie różne pytania... Dziwnie się czułem w tak małym domku. Musiałem wyjść na zewnątrz. Kilka godzin później obudził się także Bili.
-Pora na śniadanie – powiedział rozciągając się.
-Nie mam apetytu. Powiedz mi, czy ten alchemik wychodzi czasem gdzieś ze swojej chaty?
-Hmm, z tego co pamiętam to często rankiem chodzi do lasu... pewnie po jakieś rośliny.
-Dobrze, zaprowadź mnie tam. Muszę go znaleźć. Tylko on może mi powiedzieć coś na mój temat.
-A co ze śniadaniem?
-Zjesz później, ruszajmy – szybkim krokiem ruszyliśmy w kierunku wyjścia z wioski. Po kilkunastu minutach byliśmy już na obrzeżach lasu.
-Dobrze, teraz musimy go tylko znaleźć.
-Może się rozdzielimy? – zaproponował Bili.
-Nie, ja nie znam tych terenów. Poszukamy go razem.Hobbita znaleźć w tak dużym lesie to niemały problem, ale szczęście nam dopisało. Zaledwie po kilkudziesięciu minutach poszukiwań go zauważyliśmy. Zbierał jakieś zioła. Bez chwili namysłu ruszyłem w jego stronę.
-O nie to znowu on – powiedział Flecher widząc mnie już blisko siebie.
-Musimy porozmawiać.
-Nie mam ci nic do powiedzenia... nieznajomy.
-Nieznajomy? Twoje wczorajsze spojrzenie mówiło mi coś innego.
-Co? Ee... ja... się po prostu zamyśliłem.
-Dobra, dobra, nie ściemniaj.
-Już skończyłeś? To żegnam – odparł starzec mijając mnie. Nie zamierzałem tak łatwo zrezygnować. Złapałem go za kołnierz i wysoko podniosłem, po czym przycisnąłem go do drzewa.
-Posłuchaj, jest mi potrzebna pomoc, nic nie pamiętam, a ty coś o mnie wiesz! – wydarłem się.
-Nic nie pamiętasz? A więc działa... – zaszeptał sobie pod nosem.
-Co działa?
-Eee, nic, nic... puszczaj mnie i to natychmiast! – odpowiedział Flecher. Jest bardziej uparty niż myślałem. Puściłem go i pozwoliłem mu odejść.
-Albo się czegoś boi albo ma coś do ukrycia – stwierdził Bili.
-Tak, tylko co. Nie mam już żadnych pomysłów.
-Wiesz, istnieje jeszcze możliwość, że sam się zdecyduje z tobą porozmawiać – zaczął mnie pocieszać.
-Tak, tylko jakie są tego szanse? – na te pytanie odpowiedzi już nie uzyskałem, gdyż była ona oczywista. Ruszyliśmy z powrotem do wioski.
-Wiesz, tak sobie myślę, że naprawdę możecie mieć coś wspólnego. Miesiąc temu do naszej wioski przybyło kilku ludzi. Po ich zbrojach można było się domyśleć, że są z Armii Królewskiej. Zabrali ze sobą Flechera. Chociaż się mocno przeciwstawiał, nie miał jednak szans, a żaden z hobbitów nie odważył się zainterweniować. Kilka dni przed twoim przybyciem wrócił do wioski sam, ale za to nieźle poobijany. Inni mieszkańcy zaczęli go wypytywać co się stało, jednak w milczeniu skierował się do swojego domku.
-Ciekawe, jednak nic mi to nie mówi. Cały dzień leżałem i rozmyślałem na jakimś rozwiązaniem, ale kompletnie nic mi do głowy nie przychodziło. Sytuacja, w której się znalazłem bardzo mnie martwiła. Nie wiedziałem co robić. Następnego ranka obudził mnie już Bili.
-Do wioski wrócił Daime. Jest strasznym wielbicielem podróży. Rozpowiada, że zginął Achajdor II.
-Kto to taki?
-Władca Imperium Itylionu, władca rasy ludzkiej.
-A dlaczego powinno mnie to zaciekawić?
-Nie zgadniesz kiedy umarł – mogłem to powiązać tylko z jednym...
-Miesiąc temu?
-Dokładnie.
-Musiałbym jeszcze raz porozmawiać z Flecherem, jednak pewnie jak zwykle niczego się nie dowiem – wyszedłem z domku i skierowałem się w stronę alchemika. Gdy byłem już blisko zauważyłem cztery konie. Przy wejściu do chaty stali rycerze, jeden z nich szarpał starca, po chwili ten wskazał na mnie palcem. Najwidoczniej chodziło im o mnie.
-Zabijcie go, ja pozbędę się tego marnego hobbita... za dużo wie – po tych słowach ruszyło na mnie trzech opancerzonych wojowników. Nie miałem żadnej broni, co więcej nie miałem pojęcia czy w ogóle potrafię walczyć. Szybko się do mnie zbliżyli i zaatakowali. Próbowałem unikać ciosów, z początku bardzo skutecznie, ale z czasem ich ostrza raniły moje ciało. Byłem w kiepskiej sytuacji, gdy nagle Bili rzucił w moją stronę miecz. Szybko podniosłem go z ziemi i zacząłem się bronić. Kątem oka widziałem jak czwarty rycerz próbował zabić Flechera, jednak jak na hobbita przystało był bardzo zwinny i unikał ciosów. Nie był już jednak młody i na jego twarzy było widać zmęczenie. Nagle spostrzegłem, że odparowywanie ciosów moich przeciwników wychodzi mi całkiem nieźle i przystąpiłem do ataku. Okazało się, że mieczem władam dosyć dobrze i zacząłem zdobywać przewagę. Pozbyłem się napastników i od razu ruszyłem na pomoc hobbitowi. Ostatni rycerz, gdy zauważył, że jego towarzysze polegli mocno się zdenerwował, zostawił Flechera w spokoju i ruszył na mnie. Było widać, że jest znacznie lepszym wojownikiem i z trudnością odpierałem ciosy zadawane przez jego wielkie ostrze, gdyż ja miałem zaledwie krótki miecz. Szarżował bez przerwy, gdy nagle zatrzymał się i z jego ust wydobyły się słowa:
-Powiedz mi... jak ci się udało przeżyć, pokonać aż ośmiu dobrych wojowników?
-Nigdy byś tego nie pojął – odpowiedziałem mu, chociaż nie miałem pojęcia o czym mówi.
-Czemu się sprzeciwiłeś Feniklesowi, przecież spełniłoby się twoje marzenie.
-Powiedziałem ci już... są rzeczy, których nie jesteś w stanie zrozumieć – nagle rycerz zaczął znowu nacierać. Odparowałem jego pierwszy atak i wbiłem mu miecz w brzuch. Miałem chwilę, by przygotować się do następnego ataku. Wziąłem zamach i odciąłem mu głowę.
Spisek 
