844 YSD – Konklawe  Nowego Świtu

Maeve została pomszczona. Przez wzgląd na to, że Falcon's Reach obrócono w ruinę, ciało Cesarzowej zostało przewiezione do imperialnego Pałacu Letniego niedaleko Whitecliff na ziemiach Księstwa Charta. Tam urządzono jej godny pochówek: jej ciało zostało skremowane, a jej prochy rzucone ku słońcu Elratha podług zwyczaju.

Nikt nie mógł zignorować narastającego podczas ceremonii napięcia. Wszyscy książęta i księżne byli zaproszeni.

Ivan Gryf, mściciel Maeve.

Seamus Jeleń.

Amilcar Byk.

Rowena Jednorożec.

Enguerrand Chart.

Stefan Wilk.

Jeżeli syn Maeve, Brendan, był naprawdę martwy, jedno z nich niedługo zostałoby cesarzem lub cesarzową.

Niedługo po pogrzebie Maeve, Kościół Światła ogłosił stworzenie Konklawe Nowego Świtu w świętym mieście Flammschrein. To zgromadzenie aniołów, kapłanów i uczonych pod przewodnictwem umiłowanego Archanioła i bohatera wojennego Sandalphona miało zdecydować kto odziedziczy koronę. Oczywiście, nawet wieki po okrytym złą sławą Oszustwie Uriela, wielu mieszkańców cesarstwa wciąż miało wątpliwości względem bezstronności Kościoła, podejrzewając że kapłani i anieli wybiorą kandydata najbardziej im pasującego.

By oddalić te podejrzenia, Sandalphon zdecydował się zaprosić anielicę imieniem Murazel do Konklawe. „Strażniczko Hammer Fall, odważne serce najczystszego Światła, ufam tobie. Ufam, że pomożesz nam wybrać najlepszego cesarza dla tej wspaniałej nacji. Wierzę, że pomożesz nam zachować naszą uczciwość. Czy zasiądziesz wraz z nami w Konklawe Nowego Świtu?”

Było to doskonałe posunięcie: Murazel była postacią legendarną, znaną z faworyzowania ludzi ponad swych braci aniołów. Wielokrotnie pomagała Wolnym Miastom Wschodu, czasami na przekór cesarstwu, a jej bracia i siostry nazywali ją renegatem. Jeżeli był anioł, który nie poświęciłby swej moralności dla osobistych celów, była to Murazel.

SOKÓŁ INNEGO IMIENIA..

Oczywiście, krótko po rozpoczęciu Konklawe w Flammschrein zaczęło pojawiać się wielu młodych mężczyzn tytułujących się Brendanem. Konklawe sprawdziło i odrzuciło pretensje wszystkich. Niektórzy jego członkowie sugerowali tortury lub publiczną egzekucję oszustów, dla przykładu. Zgodnie ze swoją moralnością, Murazel zdecydowanie zaprotestowała przeciwko temu rozwiązaniu i miast tego zaproponowała jeden rok więzienia celem „medytacji” nad ich życiem. Mądry Sandalphon przychylił się do sugestii, która okazała się być wystarczająco odstraszająca.

Minęło kilka tygodni. Konklawe wciąż debatowało, szukając poszlak w sprawie możliwego przetrwania Brendana. W cesarstwie napięcie rosło. Każdy miał swoją opinię odnośnie tego, kto miał zasiąść na tronie. Wszyscy książęta i księżne mieli co najmniej jednego przodka z Sokołów. Na ich bazie budowali swoją retorykę, zbierając dokumenty genealogiczne i inne dowody ich dziedziczności.

Najbardziej oczywistym kandydatem był Seamus Jeleń. Ród Jeleni z Sokołami łączyło kuzynostwo i wydawało się, że tak silne więzy rodzinne nie powinny być kwestionowane. Jednakże, kilku uczonych zwróciło uwagę na fakt, że Seamus nie był potomkiem z głównej linii Jeleni – która wygasła podczas Drugiego Zaćmienia – a z pomniejszej gałęzi na bazie, która do Jeleni dostała się przez mariaż. Miał on w sobie trochę krwi Sokołów, ale nie tyle, na ile liczył.

Ci sami uczeni wskazali odpowiedniejszego kandydata: Ivana Gryfa. Okazało się, że Ivan był potomkiem tak Sokołów, jak i głównej linii Jeleni. Bohater Drugiego Zaćmienia, książę Anton, w późniejszym czasie został małżonkiem cesarzowej Gwendolyn, mając z nią trójkę dzieci. Drugie z nich odziedziczyło Księstwo Gryfa. Dodatkowo, matką Antona była Cate Jeleń, jedyna z tego rodu z potomstwem.

WOJNA SŁÓW

Oskarżycielskie szepty zaczęły roznosić się w tawernach wszędzie w cesarstwie. Plotki głosiły, że to Ivan wprowadził demony do Falcon's Reach, licząc na przejęcie tronu po Maeve. Jeżeli był on niewinny, skąd wiedział, gdzie chowa się Jezebeth? Czy naprawdę chciał pomścić cesarzową... czy raczej upewnić się, że sukkub nie wyda nikomu tego sekretu?

W owym czasie, Ivan miał romans z córką Seamusa, Nolwenn. Kiedy plotki przybrały na sile, Seamus publicznie zabronił swej córce widywać się z Ivanem. Wtedy padły jego sławne słowa,  „skrzydła Gryfa mogą być zbrukane krwią”. Amilcar Byk, który z Gryfami miał zawsze na pieńku i nigdy nie ufał Ivanowi wytoczył swe własne oskarżenia, dużo mniej subtelne.

Pozostali książęta i księżne nie byli skorzy do wsparcia oskarżeń Seamusa i Amilcara, ale domagali się, by Ivan wyjaśnił, skąd wiedział o miejscu ukrycia Jezebeth. Dumny i uparty, książę Gryfa odmówił wyjaśnień. Wam, członkowie Rady Cienia, mogę wyjawić, że Ivan o sukkubie dowiedział się od zaufanego informatora i, będąc człowiekiem honoru, po prostu nie chciał zdradzić swego źródła. Kiedy Amilcar uznał, że milczenie Gryfa jest wystarczającym dowodem jego obłudy, Ivan wyzwał Byka na sąd boży. „Nie mam powodów, by się wstydzić”, powiedział. „Niech Elrath rozstrzygnie, kto mówi prawdę, a kto łże!”

Dwa tygodnie przed rocznicą śmierci Maeve, Ivan i Amilcar spotkali się na ziemi niczyjej, w mieście Brookshire na ziemiach dawnej prowincji Sokołów. Tytułując się czempionem poległej cesarzowej, Amilcar dobył swego miecza. Wśród gapiów zapanowało poruszenie na widok legendarnego Ostrza Prawdy, rodowej broni dynastii Sokołów, jednego z siedmiu tak zwanych „Bękartów Elratha”. Ivan zasalutował swym Ostrzem Objawienia Gryfów. Rozpoczął się pojedynek.

Ivan był młodszy, szybszy i silniejszy, ale Amilcar nadrabiał doświadczeniem, umiejętnościami i przebiegłością. Starcie to trwało aż trzydzieści minut podczas których zdawało się, że pojedynek jest wyrównany. Ostrza zderzały się ze sobą raz za razem. I wtedy wydarzyło się niewyobrażalne: jeden z ciosów Ivana roztrzaskał Ostrze Sokołów na kawałki.

Rozbrojony i zszokowany, Amilcar poddał pojedynek. Ivan dowiódł swej niewinności w uczciwym pojedynku... a mimo to wśród gapiów pojawił się niepokój. Wielu przeczuwało, że strzaskanie miecza nie było przypadkiem: był to omen zwiastujący koniec cesarstwa Sokołów.

Trzy dni później zabiły dzwony Flammschrein. Tym razem jednak ich pieśń była żałobna i przepełniona bólem. Sandalphon nie żył, w jego piersi wciąż tkwiło czarne ostrze. Murazel przepadła bez wieści.