Konklawe Nowego Świtu implodowało w następstwie zabójstwa Sandalphona i zniknięcia Murazel. Świętość miasta Flammschrein została naruszona, a podejrzenia i uprzedzenia powróciły. Głosy rozsądku utonęły w zgiełku starych wrogości i błahych sporów zebranych. Nadzieje na znalezienie konsensusu ginęły w szybkim tempie.

Nadchodził miesiąc Słonecznego Kwiatu, poświęcony czczeniu Elratha, a cesarza dalej nie wybrano.

Dwudziesty dzień miesiąca Słonecznego Kwiatu; pierwsza równonoc, jeden z najświętszych dni w całym cesarstwie nadszedł i przeminął, a zadanie konklawe nie zostało spełnione. Cesarska korona potrzebuje jednak głowy, na której mogłaby spocząć. Wielu modliło się o zejście z niebios Elratha, który sam zadecydowałby i wskazał nowego władcę. Smoczy Bóg jednak nie zainterweniował. Był to problem, który ludzie musieli samodzielnie rozwiązać.

Tak jak odległe pomruki grzmotów zwiastują nadchodzącą burzę, tak powoli stawało się jasne, że zbliża się wojna. Było to nieuniknione. Jedyną nieznaną sprawą było czas i miejsce pierwszego uderzenia gromu.

W pierwszych dniach Tańczących Płomieni milicje lojalne wobec księstw zaczęły gromadzić się wokół małego miasta Maiden Way, na granicy księstw Charta i Jednorożca. Niepokoje rosły stopniowo od pogrzebu Maeve; podsycane przez wieki atawistycznej pogardy.

Podczas nocy dziesiątego dnia Tańczących Płomieni radny służący Chartom został napadnięty i porzucony na ulicy by się wykrwawić; dom należący do magistratu Jednorożca został podpalony podczas gdy w środku znajdowała się rodzina. Obie strony zaczęły prędko oskarżać się o te haniebne czyny. Tak naprawdę, wszyscy na to czekali i nie miało znaczenia, kto pierwszy przelał krew. To był powód wojny.

W południe dnia następnego jedynym, co pozostało z Maiden Way i jego mieszkańców, były dymiące ruiny i okaleczone ciała. Milicja Charta stała zwycięsko – jeżeli ktoś nazwałby tę rzeź zwycięstwem.

Jeśli konflikt pozostałby ograniczony do Księstw Charta i Jednorożca, wszystko mogłoby potoczyć się inaczej. Istniały jednak stare sojusze podpisane krwią, atramentem i małżeństwami, sojusze domagające się respektowania. Amilcar Byk wysłał swe wojska by wzmocniły armie Enguerranda, gdy te rozpoczęły marsz w kierunku ziem Roweny. Zważając na stare przyjaźnie księstw Jednorożca i Gryfa, Ivan zwerbował swoje wojska do walki u boku Roweny.

Obawiając się potęgi Ivana, Enguerrand i Amilcar postanowili przeciwdziałać jego ofensywie. Tysiące mężczyzn, kobiet i bestii prowadzonych osobiście przez Amlicara pomaszerowały na północ by przechwycić armię Ivana, gdy ten przechodził na południe od Różanych Gór. Książę Byka miał do wyrównania rachunki po jego wcześniejszym upokorzeniu z rąk Ivana.

Stefan Wilk i Seamus Jeleń nie trzymali stron. Patrzyli z daleka, cierpliwie czekając i śledząc bieg wydarzeń. Moi szpiedzy poinformowali mnie jednak, że Seamus, w tajemnicy przed wszystkimi, wysyłał w sekrecie swych zbrojonych na południe. Wkrótce stało się jasnym, że celem jego było przejęcie dawnej prowincji Sokołów wraz z ruinami Falcon’s Reach.

Należy zauważyć, iż w tym czasie Ivan nie nosił już Ostrza Objawienia, ale Żelazne Pióro - starą rodzinną pamiątką, która należała do jego przodka – Ishtvana, ostatniego króla i pierwszego Księcia Gryfów. Po tym, co wydarzyło się podczas jego ostatniego pojedynku z Amilcarem kilka miesięcy wcześniej, Ivan poprzysiągł, iż święte ostrze Gryfów nie zostanie wydobyte póki Imperium nie zostanie zjednoczone.